محمدرضا ضیاء در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان اظهار کرد: نامگذاری روز بزرگداشت شهریار به روز شعر و ادب فارسی جفای بزرگی به این شاعر محسوب می‌شود، چرا که شهریار شاعر خوبی در حد و اندازه خودش است و حمایت‌های رسمی باعث شده تا حساسیت‌هایی در عموم مردم به وجود آید، مبنی بر اینکه بزرگی شهریار تصنعی است.
وی افزود: به عقیده من، در درجه اول، فردوسی برازنده چنین عنوانی محسوب می‌شود، وی شاعر ملی به معنای واقعی بوده و بخش زیادی از ملیت ایرانی ما مرهون فردوسی است.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه تنها متمایز بودن اشعار یک شاعر، نقطه قوت به حساب نمی‌آید، ادامه داد: دکتر شفیعی کدکنی مثال می‌زند که طرزی افشار، یکی از شاعران دوران صفوی، علی‌رغم اینکه شاعری درجه سوم به شمار می‌رود، ولی در واقع صاحب سبک‌ترین شاعر فارسی است. صرف متمایز بودن ویژگی ممتازی نیست، ضمن اینکه جز چند غزل ناب و دسته اول، من وجه تمایزی در اشعار شهریار نمی‌بینم؛ البته متمایز نبودن، اشکالی برای شاعر به حساب نمی‌آید.
ضیاء یکی از ویژگی‌های اشعار شهریار را روان بودن طبع این اشعار دانست و گفت: اشعار شهریار عموما بعد از انقلاب، نمود دینی و مذهبی پیدا کرد. شهریار قبل از انقلاب، به شدت عاشق‌پیشه بود، ولی بعد از انقلاب و در اواخر حیاتش، آموزه‌های دینی و قرآنی بیشتر در اشعارش نمود پیدا کرد.
وی ابراز امیدواری کرد که اهمیت قائل شدن برای شاعران فراتر از نامگذاری و جشن و روز بزرگداشت باشد.
انتهای پیام