وی افزود: سیاست و موزه می‌توانند پا در کفش یکدیگر کنند. موزه در باستان به معنای کفش است؛ بنابراین سیاست پا در کفش موزه هم می‌کند و دلیل آن این است که سیاست با یکسری کارویژه در ارتباط است.
عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی اضافه کرد: هنگامی که اسم نظام سیاسی می‌آید، سه نظام دموکراتیک، توتالیتر و اقتدارگرا در ذهن شکل می‌گیرد و اولین سوالی که در ذهن به وجود می‌آید، این است که این نظام‌های سیاسی، هر کدام، با موزه چه ارتباطی دارند و چه کارهایی در موزه انجام می‌دهند؟ سوال دیگری که به ذهن خطور می‌کند، این است که نظام‌های سیاسی نیمه دموکراتیک و نیمه اقتدارگرا از موزه چه می‌خواهند؟
وی عنوان کرد: در این رابطه یکی از بزرگان گفته «کسی که گذشته را کنترل کند، آینده را کنترل می‌کند و کسی که حال را کنترل کند، گذشته را کنترل می‌کند»؛ مفهوم این جمله این است که فردی که حال را کنترل می‌کند، گذشته را هم می‌تواند کنترل کند. نظام سیاسی پیش از انقلاب با موزه ارتباط خوبی پیدا نمی‌کند و با موزه ارتباط چندان خوبی ندارد.
خلیلی با بیان اینکه موزه امکان گردآوری، نگه‌داری، نمایش و آموزش را دارد، تصریح کرد: آموزش، هنر، تفریح، فرهنگ، سیاست و اجتماع کارویژه‌های 6 گانه موزه است. اگر دقت کنیم، متوجه می‌شویم که موزه خشونت را رفع می‌کند؛ به تلطیف فضای سیاسی کمک می‌کند؛ افراد را با ملیت‌ها آشنا می‌کند و در رویکرد دولت‌ها تغییر ایجاد می‌کند.
وی افزود: در حقیقت ما با موزه می‌خواهیم گذشته را که دچار فراموشی شده، بازتولید کنیم. فریز کردن واقعیت و ایجاد یک موقعیت ثابت نشان می‌دهد که موزه کارویژه‌های دیگری را هم دارد چراکه تصاویر را برای ما فریز می‌کند که همین مانع از فراموشی می‌شود.
عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی خاطر نشان کرد: در زندگی همه ما اتفاق افتاده که شی و یا هر وسیله دیگری که از کار افتاد و به نوعی کهنه شد، می‌گوییم «به درد موزه می‌خورد»؛ بنابراین موزه کهنه‌گراست اما در نظام‌های سیاسی به معنای کهنه‌گرایی از آن استفاده نمی‌شود بلکه موزه بازتولید آینده است. خلیلی بیان کرد: موزه به لحاظ شکل و چینش اشیا کاملا پوزیتیویسم است اما هنگامی که می‌خواهد مفهوم را بازتولید کند، کاملا تفهیم‌گراست.
انتهای پیام