صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۷۶۴۹۲۳
تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱۳۹۷ - ۱۰:۲۹
تولدت مبارک ای شهید/ ۱۳

گروه اجتماعی ـ شهید «عباس محمدی» در وصیت‌نامه خود نوشت: «بیشتر به نمازت توجه کن و خدا را فراموش نکن و بدان -دیر یا زود- همه باید بمیریم و به آن دنیا رهسپار گردیم؛ پس تا می‌توانی کارهای خوب انجام بده».

به گزارش ایکنا از قزوین، تکریم و تعظیم شهیدان، این اسوه‌های ایثار و شهامت شکر نعمت به شمار می‌رود چرا که شهدا حق بزرگی بر گردن یکایک ما دارند. در سال جاری بزرگ‌ترین رخداد فرهنگی یعنی برگزاری کنگره ملی سه‌هزار شهید استان قزوین برگزار شد؛ در همین راستا در نظر داریم تا به معرفی تعدادی از این شهدا بپردازیم تا به این بهانه ره‌توشه‌ای از باغ معرفت و بصیرت شهدا را برای خود به ارمغان آوریم.

شهید متولد امروز: عباس محمدی 28 ساله

شهید «عباس محمدی» بیست و هفتم آبان 1334، در شهر قزوین به دنیا آمد. پدرش علی‌اصغر و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و دیپلم گرفت. کارمند بود. ازدواج کرد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. هفتم اسفند 1362، با سمت تک‌تیرانداز در جزیره مجنون عراق به شهادت رسید. پیکرش مدت‌ها در منطقه برجا ماند و سال 1375 پس از تفحص در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.

چه زیباست مرگ ما در راه خدا باشد

این شهید بزرگوار در وصیت‌نامه خویش چنین نگاشته است:
«به نام خداوند بزرگ قادر متعال؛ خدایی که هر چه هست از اوست. ای خدای بزرگ؛ مرگ مرا شهادت در راه خودت قرار بده و تا منِ گناهکار را نیامرزیدی از این دنیا مَبر. ای پروردگار عالم؛ منِ معصیت‌کار را به جانِ مبارک حجت‌بن الحسن(عج) ببخش و مرا با ایمان از این دنیا بِبَر.
ای مادر و پدر و همسر عزیزم، امیدوارم از مرگ من ناراحت نشوید. این راهی است که همه باید برویم، چه دیر و چه زود؛ اما چه‌بهتر که مرگ ما در راه خدا باشد. ...و ای پدر و مادر عزیزم اگر از من بدی دیدید، مرا ببخشید. برادران و خواهرانم؛ شما هم من را ببخشید؛
امّا تو همسر عزیزم؛ امیدوارم مرا ببخشی و در نمازهایت -که هیچ‌وقت ترک نمی‌شود- همیشه یاد من باشی و برای من از خدا طلب آمرزش کنی. بیشتر به نمازت توجه کن و خدا را فراموش نکن و بدان -دیر یا زود- همه باید بمیریم و به آن دنیا رهسپار گردیم؛ پس تا می‌توانی کارهای خوب انجام بده.»

روحش شاد و راهش پر رهرو

انتهای پیام