یکی از صفات خداوند سبحان ستارالعیوب بودن است و ما که بنده اوییم باید از خالق بیاموزیم و عیب دیگران را بپوشیم و ظاهر نکنیم. انسان‌های کریم و بزرگوار اگر از عیوب دیگران هم مطلع شوند، آن را نادیده گیرند و وظیفه خود میدانند که عیبهای دیگران را بپوشند و آبروی دیگران را حفظ کنند.
خدای متعال در آیه 12 سوره حجرات با این مضمون «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِيمٌ» فرموده است: «اى كسانى‌كه ايمان آوردهايد از بسيارى از گمان‌ها بپرهيزيد كه پارهاى از گمان‌ها گناه است و جاسوسى مكنيد و بعضى از شما غيبت بعضى نكند آيا كسى از شما دوست دارد كه گوشت برادر مردهاش را بخورد از آن كراهت داريد [پس] از خدا بترسيد كه خدا توبهپذير مهربان است».
حکیم فردوسی نیز در این رابطه چنین سروده که: «چو عیب تن خویش داند کسی/ ز عیب کسان برنگیرد بسی» و نبی مکرم اسلام(ص) فرموده است: «بعضی از شما خار را در چشم دیگران میبیند ولی استخون را در چشم خودش نمیبیند» و نیز فرموده است: «هرکه عیب برادرش را ببیند ولی آن را بپوشاند گویا دختر زنده به گوری را زنده کرده است و خدا در قیامت عیبش را بپوشاند». (میزان الحکمة 3/ 2207)
انتهای پیام