آن‌ها که پایه حکومتشان بر قلوب مردم نیست، نظیر همین حکومت‌های سابق بود که وقتی که رفتند، مردم ریختند در خیابان‌ها و گل ریختند و نقل ریختند و آن مسائلی که هر که بوده دیده هر که نبوده شنیده. من همین معنا را به شاه سابق تذکر دادم که کاری نکن که مانند پدرت وقتی بروی همه شادی کنند، با مردم باش و با اسلام باش، مسیرت مسیر ملت باشد، خیانت نباشد در کار، خدمتگزار مردم حکومت‌ها باید باشند و این آدم نشنید این حرف‌ها را، و همان شد که گفته می‌شد و ما حدس میزدیم. که دیدیم در زمان رضاخان که وقتی که رفت، مردم شادی کردند و دیدند در این زمان که وقتی که این رفت، همه در خیابان‌ها ریختند و بیشتر شادی کردند.
حکومت‌ها وقتی حکومت‌های ملی نشد، وقتی پایه حکومت بر دوش یک ملت نبود و بر قلب یک ملت نبود، اینها نمیتوانند یک حکومتی باشند. این به حسب کلی باید حکومت‌ها خدمتگزار مردم باشند، نه اینکه مردم از حکومت بترسند.
باید حکومت چنان باشد که اگر رئیس جمهورش توی مردم آمد، دورهاش بکنند و با او خوش و بش کنند، نه اینکه اگر صداش درآید، فرار کنند از دستش، اگر نخست وزیرش بین مردم بیاید، مردم اطرافش بریزند و به او مرحبا بگویند، نه نخست‌وزیر که اگر بیاید، مردم اظهار تنفر بکنند، فرار بکنند از او. ارتش هم باید این طور باشد، شهربانی هم باید این طور باشد، ژاندارمری هم باید این طور باشد، نه ژاندارمری و ارتش و شهربانیِ زمان طاغوت که معارض با مردم بود و مردم نه او را میخواستند و دشمن خودشان می‌دانستند، آن‌ها هم مردم را دشمن خودشان می‌دانستند. یک این‌چنین مملکتی که قوای انتظامیاش دشمن ملت باشد و ملتش دشمن قوای انتظامی باشد، قابل این نیست که حکومت باقی بماند. حکومت وقتی باقی می‌ماند که مردم او را بخواهند، ملی باشد، ملت او را انتخاب بکند.
من امیدوارم که از این به بعد همین طور باشد، قوای انتظامی در خدمت مردم باشد، حکومت در خدمت مردم باشد و عدالت اجتماعی اسلامی تحقق پیدا بکند، شما که از خارج آمدید در یک مملکتی باشید که رفاه باشد، در یک مملکتی که آزادی به معنای سالم باشد، در یک مملکتی که از خودتان باشد و خودتان برای مملکت خودتان خدمت بکنید.
صحیفه امام، ج۷، ص: ۵۲۸ – ۵۲۹
انتهای پیام