به گزارش
خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا)، نشست خبری فیلم سینمایی «گنجشکک اشی مشی» با حضور مسعود کرامتی (کارگردان)، وحید نیکخواه آزاد (کارگردان، تهیه کننده و نویسنده)، غلامرضا رمضانی (کارگردان)، شب گذشته 12 بهمن ماه، در حاشیه برگزاری سی‌و‌دمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در برج میلاد برگزار شد.
نیکخواه آزاد در این نشست گفت: خیلی وقت‌ها وقتی فیلمنامه نوشته می‌شود این احساس نزد نویسنده آن متن پیش می‌آید که فیلم قابلیت یک کار 90 دقیقه‌ای را ندارد، هرچند همین سناریوها ممکن است در قالب یک کار کوتاه خوب جواب دهد، بنابراین سه فیلمنامه‌ای با همین ویژگی را که مدتی پیش نوشته بودم را به شکل یک فیلم اپیزودیک تولید کردم.
وی افزود: از نگاه من بزرگسالان تاثیر بسیار بالای در شکل گیری شخصیت کودکان دارند، بنابراین اگر در فیلمی به صورت غیر مستقیم به کودکان توجه شود، آن فیلم را هم باید فیلم کودک نامید، هرچند همانگونه که گفتم فیلم حتما باید به نوعی دغدغه کودکان را مورد توجه قرار دهد.
این کارگردان و تهیه‌کننده درباره جایگاه مادران در فیلم تصریح کرد: به عقیده من زنان و مادران ایرانی در خور ستایش هستند که طبق هر شرایطی به خانواده خود توجه دارند. به نوعی مادر ایرانی حاضر است خود را فدا کند تا فرزندش در آسایش به سر برد، البته پدران ایرانی نیز این‌گونه هستند، اما به هیچ‌وجه نمی‌‌توان آنها را با مادران مقایسه کرد.
این کارگردان در بخش دیگری از سخنان خود تأکید کرد: قبول دارم که تداخل اپیزودها می‌توانست خیلی بهتر در فیلم رخ دهد، اما باید توجه داشت که این فیلم در محدودیت زمانی ساخته شد، چون فارابی می‌خواست فیلم به هر نحو ممکن به جشنواره کودک برسد، پس این نوع کاستی‌ها تا حدی طبیعی است.
مسعود کرامتی یکی دیگری از کارگردانان این فیلم اپیزودیک درباره فیلم خود اظهار کرد: وحید نیکخواه آزاد با من تماس گرفتند و به من پیشنهاد کار دادند سه فیلمنامه به من پیشنهاد شد تا یکی را برای ساخت انتخاب کنم. من نیز بعد از خواندن فیلمنامه «بن‌بست» این کار را برای ساخت انتخاب کردم.
وی اضافه کرد: در این فیلم به روی مفهوم «انتخاب» تأکید شده است، چون در عرصه عمل ممکن است هر فردی انتخابی داشته باشد که در حالت عادی شاید هیچ‌گاه راضی به انجام آن نشود، اما در موقعیتی خاص آن را انجام دهد، پس قضاوت درباره دیگران کاری راحت نیست.
این کارگردان اذعان کرد: این فیلم می توانست دارای لحظات احساسی‌تر نیز باشد، خواسته‌ای که به راحتی برای ما امکان‌پذیر بود. رویکردی که می‌توانست در جذب تماشاگر هم موفق باشد، اما من نمی‌خواستم به هر بهانه‌ای از سطح و کیفیت کارم بکاهم.
کرامتی تأکید کرد: تمام تلاشم این بود که کارم در دام شعارزدگی گرفتار نیاید، البته ممکن است از نگاه برخی‌ها من در رسیدن به این خواسته موفق نبوده‌ام، اما من تلاش خود را کردم. این نکته را هم باید متذکر شوم که پایان تلخ را الزاما کاری نو و غیر کلیشه‌ای نمی‌دانم.
این فیلمساز درباره پایان‌بندی فیلم گفت: در پایان‌بندی تلاش شده که فیلم ویژگی امید را در خود داشته باشد، البته پایان امیدوارکننده به معنای فینال شاد نیست، بلکه نتیجه‌گیری است که به واسطه آن تماشاگر در خود احساس امید می‌کند، زیرا معتقدم سینما موظف است که احساس امید را در جامعه خود زنده کند.
وی ساختاری فیلم را هم چنین تعریف کرد: شکل روایت فیلمنامه ساختاری ساده دارد، البته این به معنای سهل‌انگاری نیست، چون ما به روی تک تک صحنه‌ها دقت نظر داشتیم، حتی در بخشی از صحنه‌ها نیز وسواس بیش از اندازه لحاظ شده است.
غلامرضا رمضانی کارگردان دیگر این فیلم نیز اظهار کرد: «نفس» (عنوان یکی از اپیزودهای فیلم) به دغدغه‌های دو مادر توجه دارد. درباره چرایی پذیرش کارگردانی این کار هم باید بگویم که داستان فیلم را به شدت پسندیدم. نکته دیگر اینکه در برخی جاهای فیلم اعمال نظرهای در فیلمنامه انجام شد که با مشورت با نیکخواه آن خواسته حاصل شد.
رمضانی در خاتمه این گزارش خاطرنشان کرد: معتقدم همه حواشی مرتبط با کودکان به نوعی جز سینمای کودک محسوب می‌شود، بنابراین اینکه فیلمی که تنها به صورت مستقیم به کودکان می‌پردازد می‌تواند فیلم کودک باشد را قبول ندارم. در ضمن معتقدم یک کودک جزئی از خانواده است، پس نباید سینمای کودک را دسته‌بندی در محدوده ای خاص کرد.