حجت‌الاسلام حسین ابراهیمی، عضو جامعه روحانیت مبارز کشور در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خراسان جنوبی، با اشاره به اینکه در فرهنگ دینی نقد مفهومی جز خیرخواهی در قالب نصیحت ندارد، گفت: با این تعریف هدف اصلی از نقد نیز رفع خطا و اشتباه است.
وی اظهار کرد: براساس روایات معصومین(ع) نقد نوعی هدیه از جانب نقدکننده است و باید به این نکته نیز توجه داشت که مؤمن آیینه مؤمن است، به‌گونه‌ای که عیب و خطا را باید هم‌چون آیینه بدون کم یا زیاد کردن آن نقص بگویند.
نقد، احساس مسئولیت جامعه در برابر کجی‌هاست
عضو جامعه روحانیت مبارز کشور بیان کرد: نقد منصفانه در حقیقت احساس مسئولیت تک تک افراد در برابر کجی‌ها و نادرستی‌هایی است که در جامعه رخ می‌دهد و در واقع می‌توان آن را امر به معروف و نهی از منکر دانست.
ابراهیمی با تأکید بر اینکه به بهانه نقد نباید به‌دنبال اهداف شخصی باشیم، ادامه داد: نقد باید بدون غرض‌ورزی و تخریب دیگران و همچنین با زبان نرم و به شیوه‌ای تأثیرگذار صورت گیرد تا راه اصلاح فرد هموار شود.
وی عنوان کرد: نقدشونده نیز باید با سعه صدر و بردباری در موردی که با او تذکر داده شده، منصفانه قضاوت کند و اگر لرزش و اشتباهی در رفتار او وجود دارد در رفع آن تلاش کرده و از نقدکننده نیز سپاسگذار باشد.
تخریب دیگران، فاصله گرفتن از فرهنگ دینی است
عضو جامعه روحانیت مبارز کشور یادآور شد: اگر در انتقاد از دیگران تخریب صورت گیرد، از هدف نقد در فرهنگ دینی فاصله گرفته‌ایم و نمی‌توان این‌گونه گفته‌ها را نقد منصفانه دانست.
ابراهیمی با اشاره به برخی از نقدهایی که در عرصه سیاسی کشور مطرح می‌شود، ادامه داد: همه این نقدها را نمی‌توان از روی خیرخواهی دانست، همچنان که نمی‌توان گفت هیچ نقدی در حوزه سیاست با هدف دلسوزانه مطرح نمی‌شود.
ابراهیمی گفت: به‌طور کلی می‌توان گفت اغلب نقدهای سیاسی که در جامعه مطرح می‌شود، هرچند ممکن است با شیوه‌های نادرستی مطرح گردد ولی هدف بیشتر آن‌ها اصلاحی و خیرخواهانه است.