سیدجواد روشن، مسئول دفتر ارزشیابی و مطالعات و پژوهش مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری، در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: تجربه شخصی به من نشان داد که شاید هر فعال نمایشی پس از چند کار در زمینه تئاتر انقلاب اسلامی دیگر انگیزه‌ای برای فعالیت در این حوزه را نداشته باشد و علت آن هم حساسیت‌هایی است که معمولاً در بعد ساختاری و محتوایی روند تولید نمایش با این مضامین وجود دارد.
وی که کارگردانی نمایش «آوای آواره» با موضوع خاندان پهلوی را در کارنامه حرفه‌ای خود دارد، گفت: البته شاید این تصور نیز ایجاد شود که به صرف پرداختن به موضوعاتی ارزشی همچون انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، فعالان این حوزه از توجهات ویژه حمایتی برخوردار خواهند شد؛ در صورتی که اینگونه نیست و بیشتر از همه همان حساسیت‌هایی که در بعد محتوایی و ساختاری وجود دارد، علت اصلی این عدم تمایل به فعالیت در این حوزه است.
مسائل حاشیه‌ای تمرکز گروه‌ها را تحت تأثیر قرار داده است
روشن تصریح کرد: به محض اینکه یک کارگردان و یا فعال نمایشی مبادرت به تولید اثر در زمینه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس می‌کند، فضای ذهنی خود را باید به دو بخش تقسیم کند؛ یکی تمرکز بر روی کار هنری که انجام می‌دهد و دوم مسائل و معضلات اداری که باید برای آنها نیز بخشی از توان و نیروی مفید خود و گروه نمایشی را هزینه کند و این در حالی است که تولید یک اثر نمایشی با موضوعی ارزشی چون انقلاب اسلامی سخت و طاقت‌فرساست و تمام تمرکز و توان فنی و هنری کارگردان و گروه باید صرف آن شود و از حواشی موجود باید بری باشند.
کارگردان نمایش انقلابی «اگر سپیده سرزد» گفت: زمانی که ساز و کار حمایتی در زمینه تولید آثار نمایشی با موضوعات ارزشی اجرا می‌شد و مثلاً شورای حمایت از آثار نمایشی سهم قابل توجهی در تولید و اجرای اینگونه آثار داشت، اوضاع این عرصه تئاتری چندان مطلوب نبود، چه برسد که در شرایط فعلی گروه‌های نمایشی مکلف می‌شوند که عواید مالی نمایش خود را به منظور هزینه تولید به شکل‌های دیگری همچون رونق‌بخشی به گیشه صرف کنند.
وعده‌های حمایتی مسئولان باید عملیاتی شود
وی با اشاره به اینکه باید حمایت‌های حوزه مدیریتی از نمایش‌هایی با این موضوعات از حد حرف و شعار خارج شده و عملیاتی شود، گفت: هنرمند تئاتر مورخ نیست که توقع آن را داشته باشیم که هر چه روی صحنه اجرا می‌کند، کاملاً مطابق وقایع و رویدادهایی باشد که در انقلاب اسلامی رخ داده است؛ بلکه به فرض رعایت کلیات حوادث انقلاب اسلامی و استناد به مستندات مکتوب و شفاهی که موجود است، برای کشش دراماتیک باید از فضاها و شخصیت‌های تخیلی نیز در روایت قصه نمایش خود استفاده کند؛ چیزی که در آثار تصویری هم که مثلاً از رسانه ملی پخش می‌شود و جنبه تاریخی دارد، به عینه موجود بوده و ما در آن با شخصیت‌ها و فضاهایی برخورد می‌کنیم که هیچکدام شناسنامه تاریخی ندارند.
کارگردان نمایش «قتل آقای کاف» در پایان با تأکید بر اینکه وارد کردن تخیل به روایت نمایش‌های تاریخی، آن را از حالت خشک و غیرمنعطف خارج خواهد کرد، گفت: با حذف برخی قوانین و قواعد دست و پاگیر باید زمینه‌ای برای پرداختن مؤثر به وقایع انقلاب اسلامی و انتقال آنها به نسل جوان فراهم کرد.