دنیاپرستی؛ حبی که انسان را از تعالی بازمی‌دارد

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از آذربایجان غربی، وقتی انسان غرق در امورات مادی می‌شود جهان در برابر او بزرگ و پر هیاهو گشته او را با دنیاپرستی به بند بندگی خود می‌کشد و از اطاعت فرمان خالق یکتا بازمی‌دارد.

خداوند چندین مرتبه در قرآن کریم از رسول خود خواسته است تا به انسان‌ها یادآور شود که متاع دنیا بسیار ناچیز است، پس هوشیار باشند تا آلوده به دنیادوستی و مال و ثروت‌پرستی نشوند اما آنچه که میان اغلب انسان‌ها رخ می‌دهد توجه بیش از پیش آن‌ها به اندوخته‌های رو به نابودی دنیا و غافل شدنشان از عالم ماندگاری است.

کسی که دنیای مادی را بزرگ تصور می‌کند اصل خود را حقیر می‌بیند و همه عمر خود را صرف به دست آوردن مال و ثروت این دنیای از دست رفتنی می‌کند تا به این طریق به خود ارزش بخشد درحالی‌که اگر خوب بیندیشد و دل خود را از قلاده‌های دنیادوستی رهایی بخشد نفس او آرام گشته فرصت نیکوتر دیدن و اندیشیدن را به دست خواهد آورد.

البته کوچکی جسم ما حقیقتی است که قابل‌ مقایسه با وسعت عالم مادی نیست و بیشتر انسان‌ها چون تنها جسم را می‌بینند گمراه می‌شوند اما انسان آگاه در یافته است که این روح اوست که در صورت وصل شدن به منبع اصلی حقیقت و رشد و نمو می‌کند به حدی که پرده جهان مادی را دریده و به اسرار هستی پی می‌برد.

کسی که این جهان را در نظر خود پست گردانیده و از هدف قرار دادن دنیا پرهیز کرده است به بزرگی روح خود پی برده است روحی که استعداد پرورش یافتن و به کمال رسیدن دارد.

ارواح متعالی رشد یافته می‌دانند که حقیقت هستی تنها یک واحد به هم پیوسته است و صحبت از این جهان و آن جهان تنها صحبت از قراردادهایی است که تنها برای مشخص کردن مرزهای این جهانی با آن جهانی تعیین شده است.

چون خدا واحد است و همه هستی را خالق و مالک، پس همه هستی نیز واحد بوده و ساخته و پرداخته حی تواناست هر آنچه که در هستی هست همه در محضر او حاضر است و هر غافل شده از او به‌زودی متنبه گشته به محضرش بازگردانده می‌شود که «إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ»، (بقره/156).

زمینی که ما بر روی آن زندگی می‌کنیم تنها گوشه کوچکی از عالم پهناور اوست و جسم مادی ما در مقایسه با کل هستی به حدی کوچک است که حتی نمی‌توان آن را با غباری که در برابر نور خورشید مشغول بازی است مقایسه کرد.

حال با این همه پستی جسم انسان، چرا ما شاهد غرور و طغیان دل خود در برابر خالق و مخلوق هستیم؟ در حالی‌که فرجام همه معادله‌های هستی در اختیار اوست و معیار پستی یا بزرگی هر انسانی در ترازوی رضایت او سنجیده می‌شود.