به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، هفتمین روز از ماه محرم‌الحرام سال 61 در حالی آغاز می‌شود که لشکریان زیادی از سوی عبیدالله بن زیاد برای مقابله با حسین بن علی(ع) وارد سرزمین کربلا شده است. این لشکریان، سپاه بی‌شماری را در برابر یاران اندک اباعبدالله الحسین(ع) تشکیل داده بودند.
با این حال عبیدالله بن زیاد برای تضعیف جناح مقابل، در نامه‌ای به عمر سعد دستور می‌دهد که آب فرات را بر کاروان حسینی ببندد. در این نامه آمده بود: با سپاهیان خود بین امام حسین(ع) و اصحابش و آب فرات فاصله بینداز، به طوری که حتی قطره‌ای آب به امام(ع) نرسد، همان گونه که از دادن آب به عثمان بن عفان خودداری شد.
عمرسعد عمرو بن حجاج را مأمور کرد تا به همراه پانصد سوار در کنار شریعه فرات مستقر شوند و مانع دسترسی یاران حسین(ع) به آب شوند.
عبدالله بن حصین ازدی یکی از این پانصد نفر بود که گستاخانه فریاد می‌زد: ای حسین! به خدا سوگند دیگر قطره‌ای از آب را نخواهی نوشید تا از عطش جان دهی.
امام حسین (ع) در پاسخ فرمودند: خدایا او را از تشنگی بکُش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده.