به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، بلاگر وبلاگ آريوبرزن با برشمردن گوشه‌ای از واژه‌های پارسی و معرب كه در قرآن بكار رفته ريشه يابی آنها پرداخته،مانند:
« استبرق: ديبای حرير، ديباج (كهف/29)طبرسی در مجمع‌البيان، گويد: واژه‌ی "استبرق"، فارسی است و اصل آن "استبره" است. (جلد ششم/ ديمه‌ی 267)
آرتور جفری نيز در نسك خود ريشه‌ی آن‌را پارسی می‌داند كه واكه‌ی "ك" در "استبرك" پارسی ميانه به "ق" گوهريده و در تازی به ريخت "استبرق" درآمده است.
سجيل: سنگ‌وگل (هود/84)مجمع‌البيان اين واژه را پارسی می‌داند و گويد: اصل آن "سنگ و گل" است. (جلد 5/ديمه‌ی 183)
جفری ريخت پهلوی سنگ را sang و گل را gil می‌داند و بر اين باور است كه اين واژه از پارسی ميانه يك‌راست به زبان تازی رفته است.»
اين بلاگركه به ريشه يابی 52 واژه پرداخته در ادامه می نويسد:«واژه‌های تازيسته‌ی پارسی (معرب = فارسی ِ عربی شده) در قرآن به اين چندشماره پايان نمی‌پذيرد و بسيار بيش از اين‌ها می‌باشد؛ خواننده‌ی گرامی می‌تواند برای آشنايی بيش‌تر با اين واژه‌ها و واژه‌های ديگر، منابع ديگر را بررسی كند.»