محسن علی اکبری، تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) درباره جشنواره سی‌و‌سوم فیلم فجر چنین گفت: در جشنواره امسال نیز همانند دوره‌های قبل هم شاهد آثار ارزنده و هم ضعیف بودیم. اما یک ویژگی بارز را برای این رویداد می‌توان متصور شد که در کمتر دوره‌ای شاهد آن بوده‌ایم. آن نیز استفاده از سیگار در بسیاری از فیلم‌های سینمایی است. نکته جالب اینجاست که قبل از شروع فیلم‌ها، فیلمی پخش می‌شد که در آن مصرف سیگار مذموم شمرده می‌شد، اما آنچه در فیلم‌ها می‌دیدیم نوعی تبلیغ دخانیات در سینما بود.
وی افزود: در برخی فیلم‌ها طریقه استفاده از مواد مخدر به صورت تصویری نشان داده می‌شد. این اقدام به هیچ وجه برای توجیه‌پذیر نبود، حتی تماشاگری که بیننده این تولیدات بود در مقابل چنین تصاویری از خود عکس‌العمل نشان می‌داد که چگونه قبل از پخش فیلم، کشیدن سیگار مذموم شمرده می‌شود، اما در فیلم‌های به نمایش درآمده چنین مسئله‌ای (مذموم شمردن سیگار) مشاهده نمی‌شود. این دست اقدامات متناقض، گاردی را در تماشاگر به وجود می‌آورد که باعث می‌شود پیام مورد نظر به هیچ وجه مقبول تماشاگر واقع نشود.
این کارگردان ادامه داد: مسئله دیگری که درباره فیلم‌های جشنواره وجود دارد نگاه به معضلاتی است که در هر جامعه‌ای وجود دارد، اما در سینمای ما به شکلی گسترده به آن توجه می‌شود، به نحوی که این تصور پیش می‌آید که بخش عمده‌ای از جامعه درگیر چنین مشکلی هستند، در صورتی که به واقع چنین امری را نمی‌توان در سینمای کشورمان مشاهده کرد. نمود بارز این ادعا را می‌توان در موضوع خیانت مشاهده کرد که محور بسیاری از فیلم‌های این دوره جشنواره فیلم فجر است.
علی اکبری ادامه داد: زمانی که برخی از فیلم‌ها از جشنواره فجر کنار گذاشته شدند این تصور پیش آمد که چگونه فیلم‌هایی با کارگردانان بزرگ به دلیل کیفیت پایین کنار گذاشته شده‌اند؟ اما در زمان حال می‌توان گفت که این تصمیم به شدت سلیقه‌ای بوده و مبنای حرفهای نداشته، چون من درباره چند کار حداقل می‌توانم چنین نظری دهم. بهترین مثال فیلم محمدحسین لطیفی است. این اثر در ضمن اینکه کاری اجتماعی بود و به آسیب‌ها توجه داشت، نگاهی روشن و مثبت به آینده داشت.
این تهیه‌کننده با بیان اینکه در جشنواره این دوره کمتر فیلمی را دیدم که در آنها سبک زندگی اسلامی ایرانی مورد توجه قرار گرفته باشد، اضافه کرد: نکته‌ای که اصلاً آن را درک نمی‌کنم، پایان باز فیلم‌هاست که این روزها باب شده و به هیچ وجه مقبول و خوشایند نیست، چون ویژگی سینما قصه‌گویی است و باید برای تماشاگر سرگرم کننده باشد، اما این کار تنها تماشاگر را سر در گم می‌کند. نکته دیگر اینکه چنین تولیداتی که تقلیدی از سینمای روشنفکرانه اروپایی شرقی است برای خود اصولی دارد که در کشور ما لحاظ نمی‌شود و تنها تراوشات ذهنی کارگردانش را بیان می‌کند.
علی اکبری در پایان گفت: آسیبی دیگری که چند سالی است در سینما باب شده این است که هنگام دریافت جوایز، برگزیدگان بلندگوی این جشنواره را محلی برای بیان حرفهای سیاسی خود قلمداد می‌کنند، در صورتی که این معنا به هیچ وجه پسندیده نیست.