به گزارش کانون خبرنگاران نبأ وابسته به خبرگزاری ایکنا، یکی دیگر از نبردهایی که در پی انتقام‌گیری جنایت‌کاران عوامل کربلا روی داد، نبرد عین‌الورده در تاریخ 22 جمادی الول سال 65 هجری قمری بود.
پس از روشن‌گری‌های حضرت زینب(س) و اسیران کربلا، بازمانده‌های نادم به‌فکر انتقام از عبیدلله‌ابن زیاد افتادند.ازاین‌رو، در طی چهارسال بعد سپاه بزرگی از مردم به خون‌خواهی حسین بن علی(ع) آماده قیام شدند. رهبری این جنگ را در سپاه بصره و کوفه «سلیمان بن صرد خزاعی» و در مقابل سپاهیان شام به فرماندهی عبیدالله بن زیاد بودند.
در تاریخ اول ربیع‌الثانی سال 65 هجری قمری این سپاه از شهر کوفه حرکت خود را به سمت شام آغاز و بدین ترتیب جنگ را علنی کرد. آن زمان حاکم امویان «مروان بن حکم» بود و ابن زیاد در شام اقامت داشت و حکومت مروان را پشتیبانی می‌کرد. سپاه منتقم پس از حرکت و هنگام رسیدن به کربلا آن‌جا توقف کرده و به‌عزاداری و توبه برای سیدالشهدا(ع) پرداختند سپس به‌سمت شام حرکت کردند.
حکومت شام از حرکت توابین باخبر شده واز این‌رو سپاهی پرتعداد و قدرتمند به فرماندهی ابن زیاد به سوی عراق اعزام شد، این دو سپاه در منطقه عین الورده و در تاریخ 22 جمادی الاول 65 به مصاف یک‌دیگر رفتند.
قبل از آغاز نبرد سلیمان بن صرد به یاران خود گفت که به زندگی دنیوی دل نبندند و آن‌ها را این‌گونه برای این قیام و گرفتن انتقام خون کربلاییان آماده کرد و مسئولیت سپاه را بعد از خود به «مسیب بن نجبه فزاری»، پس از او به «عبدالله بن سعد ازدی»، پس از او «عبدالله بن وال تمیمی»، و اگر او نیز کشته شود، مسئولیت را به «رفاعة بن شداد بجلی» سپرد.
نبرد با درگیری میان گروهی از توابین به فرماندهی مسیب ابن نجبه با گروهی از سپاهیان ابن زیاد به فرماندهی ابن ذی الکلاع شروع شد که سپاه شام متحمل شکست سنگینی شد. عبیدالله از این شکست بسیار ناراحت شد و 12 هزار سرباز تازه نفس را به فرماندهی حصین بن نمیر، به میدان جنگ فرستاد.
نیروی توابین درخواست کرد که جنگ را پایان دهند و در عوض حکومت شام عبیدالله و مقصران کربلا را به‌آنان بدهند تا آن‌ها را به‌سزای اعمال ننگین‌شان برسانند، اما حکومت شام این توافق را قبول نکرد و در عوض از توابین خواست که دست از جنگ برداشته و خود را تسلیم کنند و با مروان بن حکم بیعت کنند.
در ادامه جنگ از دو طرف تعداد زیادی کشته و زخمی به‌جا ماند در حالی که برتری با توابین بود اما روز بعد نیروهای ذی الکلاع که تعدادشان به 18 هزار تن می‌رسید در حالی که نیروهای منتقمین تنها چهارهزار نفر بودند و تعداد کل ارتش شامی‌ها بیشتر از سی‌هزار نفر بود.
با این‌حال روز دوم هم سپری شد اما در روز سوم نیروهای شامی نیروی توابین را از هر سمتی مورد کشتار بی‌رحمانه قرار می‌دادند، سپاهیان منتتقمین که به عشق شهادت و گرفتن انتقام کشته شدگان کربلا راهی شده بودند ترسی از کشته شدن نداشتند و با دلاوری مبارزه می‌کردند تا در اواسط روز که سلیمان بن صرد کشته شد و مانند امام حسین(ع) هنگام شهادت فزت و رب الکعبه را برزبان آورده بود.
فقط یک ساعت بعد جایگزین او نیز مسیب بن نجبه فزاری نیز به شهادت رسید عبدالله بن سعد و عبدالله بن وال تمیمی پرچم توابین را برگرفت و به نبرد ادامه دادند ولی در عرض چند ساعت همه‌شان شهید شدند در آخر رفاعة بن شداد بجلی مبارزه را تا شب ادامه داد در حالی که تعداد خیلی کمی از توابین باقی مانده بودند تمامی شهید یا زخمی شدند.
رفاعه و سپاهش شبانه به مشورت پرداختند و قرار برآن شد تا جنگ را همین‌جا متوقف کرده و به شهرشان برگردند و دوباره با تجدید قوا و جمع‌آوری نیروی بیشتر به انتقام برگردند، در شهر هیت سپاهی از اهل مدائن به رهبری سعد بن حذیفه بن یمان به مداوای آنان پرداختند و با این‌که برای نبرد آمده بودند اما کمک کردند تا آن‌ها به کوفه برگردند. نبرد انتقام خیلی زود رسید با فرماندهی مختار ثقفی و در این جنگ تاریخی انتقام شهدای کربلا گرفته شد و جنایت‌کاران به سزای اعمال‌شان رسیدند.
خبرنگار: مرجان شرف