سعید تشکری، نویسنده و کارگردان پیشکسوت تئاتر در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: تعدد جشنواره‌های تئاتری که هر ساله در حال برگزاری آنها هستیم این تصور را ایجاد می‌کنند که عرصه تئاتر، عرصه‌ای پویا، فعال و زنده است؛ در حالی که این چنین رویکردی ماهیت و نفس تئاتر را زیرسؤال می‌برد، چرا که تعدد این جشنواره‌ها و احیاناً تداخل زمان برگزاری آنها در هم به منزله نادیده گرفتن مخاطب است که در یک سردرگمی نمی‌تواند تشخیص دهد که با کدامیک از آنها روبرو شود.
وی عنوان کرد: در مورد جشنواره‌های تئاتری موضوعی همچون جشنواره تئاتر «سوره ماه»، «تئاتر ایثار»، «تئاتر مقاومت» که درصدد انتقال مجموعه مفاهیمی ارزشی به مخاطب خود هستند و شاهد برگزاری فشرده و متداخل آنها در یکدیگر هستیم این امر بیشتر هویداست که چنین رویدادهایی بدون توجه به نقش سازنده و فرهنگسازی که می‌توانند داشته باشند صرفاً برای طیف قلیلی از مخاطب که اغلب اعضا و گروه‌های شرکت کننده در این رویدادها هستند اجرا می‌شوند.
نویسنده و کارگردان نمایش «وقتی زمین دروغ می‌گوید» تصریح کرد: این شیوه برگزاری جشنواره‌های تئاتری علاوه بر از دست دادن مخاطب هدف، اتفاق ناگوار دیگری را نیز رقم می‌زنند و آن اینکه از آنجا که در جذب مخاطب و دیده شدن مطلوب تلاش و زحمت گروه‌های نمایشی توفیق نداشته‌اند، لذا گروه‌های نمایشی را نسبت به اصالت رویداد و جشنواره و اینکه از ابتدا قرار بود اهداف متعالی و ارزشی را به عنوان خروجی متعالی خود دنبال کند، بی‌اعتبار و بی‌اعتماد می‌کند و فعالان دغدغه‌مند در زمینه تئاتر دینی و ارزشی کم کم با چنین رویدادهایی که ظرفیت بالایی بر فرهنگسازی جامعه داشتند قطع ارتباط می‌کنند.
تشکری در ادامه گفت: جشنواره‌های تئاتری و به ویژه جشنواره‌های موضوعی با هدف‌گذاری مؤثر و مناسبی برگزار نمی‌شوند و اینکه قرار است با چه مواد و مصالحی منتج به محصولی مؤثر به عنوان خروجی این فرایند باشند مشخص نیست، لذا به تدریج همه آنها شبیه به یکدیگر می‌شوند یعنی صرف پرداختن به موضوعات ارزشی و دینی که تشابهی با هم دارند در فاصله زمانی کوتاهی از یکدیگر برگزار می‌شوند و بدون نتیجه‌گیری مطلوب گذر کرده تا دوره بعد همان سیکل تکراری که اصطلاحاً در جا می‌زند و هیچ حرکتی رو به جلو ندارد مجدد تکرار شوند.
نویسنده نمایشنامه رضوی «هفت دریا شبنمی» افزود: همچنان پس از سال‌ها فعالیت در عرصه حرفه‌ای تئاتر نمی‌توانم پاسخ درستی نسبت به این وضعیت نابسامان تئاتر که چرا حتی به فرض تداخل زمانی جشنواره‌های تئاتری، اغلب گروه‌ها و افراد فعال تئاتری باید در همه آنها با ارائه اثری نمایشی شرکت کنند دریافت کنم؛ در یک محدوده زمانی شاهد هستیم که یک گره تئاتر بزرگسال که در چند جشنواره شرکت کرده است، حتی در جشنواره‌های تئاتر کودک و نوجوان نیز صاحب اثر است و با این فرض که جشنواره‌ها قرار است در یک محدوده زمانی نزدیک به هم برگزار شوند و یا حتی در هم تداخل داشته باشند، تصور کنید که این شتابزدگی و عدم تمرکز بر روی یک اثر نمایشی و ارائه آن به شکلی فاخر و قابل تأمل، چه تبعات منفی در کیفیت اثر بر جای می‌گذارد.
وی در پایان گفت: به هر حال اگر هدف و سیاستی درست و اصولی برای هر یک از جشنواره‌های تئاتری وجود داشت و اینکه یک رویداد تئاتری قرار است علاوه بر تولید نمایش‌هایی با موضوعات دینی و ارزشی، فراگیر شود و بیشترین تأثیر را بر مخاطب بگذارد، هیچ گاه با چنین شیوه برگزاری از سوی مسئولان فرهنگی مواجه نبودیم که تنها به منظور ارائه آمار و اینکه قرار است جشنواره را حتی با عدم اقبال از سوی مخاطب در زمانی مشخص برگزار کنیم، شاهد برگزاری آنها باشیم.