به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، وجود مقدس حضرت فاطمه زهرا(س)، بانوی دو عالم، مجموعه‌ای از عالی‌ترین صفات و ارزش‌هایی است که کمتر در وجود یک انسان اجتماع می‌کند. آن بانو آیینه تمام‌نمای فداکاری، ادب، عصمت، ساده‌زیستی، نوع‌دوستی، دین‌داری، عفت، گذشت، صبر، استقامت، جهاد، صداقت و دفاع از حریف ولایت و ده‌ها سجایای ممتاز انسانی است. عبدالمجید فرائی، شاعر آئینی‌سرا برای اظهار محبت و ابراز مودت و عشق به آستان آسمانی بانوی دو عالم سروده خود را به نام آن حضرت مزین کرده است. در ادامه این سروده از نظر می‌گذرد؛ «من چو مادر مردگانم، در عزایت گریه کردم
گریه کردی، من برای گریه‌هایت گریه کردم
حضرت صاحب زمان(عج) اکنون عزادار تو باشد
او بریزد اشک، من هم، در عزایت گریه کردم
قلب من آتش گرفته، دیگر آرامش ندارد
بیت‌الاحزان، از برای های‌هایت،گریه کردم
مادر سادات من، مانند طفلان یتیمم
فاطمیه، در عزای جانگزایت، گریه کردم
شیعیان ماتم زده، هر ساله در سوگت نشینند
هر زمان یادم فتاده، در هوایت گریه کردم
سیلی و دیوار و در، با من حکایت‌ها بگوید
روضه می‌خواند برایم، من برایت گریه کردم
واژه‌ها، با من عزادارند، با هم اشکریزان
بی‌امان در کنج خلوت، هم‌نوایت گریه کردم
قصه تنهایی مولا علی(ع) جانم گدازد
در نجف، در سامره، در کربلایت، گریه کردم
ای تمام قوم و خویشم، حضرت زهرای اطهر
گر گرفتم، ناله کردم، در قفایت، گریه کردم
گفتم و گفتم: فرائی طاقتش از کف برون شد
پیر شد، پیرانه مادر، بر حیایت گریه کردم»