علی هاشمی شهرکی، هنرمند تصویرگر در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: هنرمند تصویرگری که بیشتر در حوزه تصویرگری دینی و قرآنی و چهره‌نگاری بزرگان دین فعالیت می‌کند همواره در برابر حساسیت‌ها و اظهارنظرهایی که بیشتر جنبه عرفی در آن مشهود است برای خود چارچوب و محدودیت‌هایی را فرض می‌کند.
وی ادامه
داد: این امر موجب می‌شود که در تصویرگری با موضوعات دینی و قرآنی شاهد تنوع سبک
کاری از سوی هنرمندان باشیم که البته نتیجه آن، نوعی خودسانسوری است و از سویی به سبب نبود
مجوز لازم برای این منظور می‌توانند در این هنر به جزئیات بپردازند؛ از این رو برای
خود زاویه دیدی انحصاری برمی‌گزینند تا ضمن برانگیخته نشدن حساسیت‌ها، بتوانند حتی‌المقدور خود را به صحنه ماجرا و اتفاق تاریخی که ممکن است در آن یکی از
معصومین(ع) نیز حضور داشته باشند، نزدیک کنند.
مدیرعامل
سابق انجمن فرهنگی تصویرگران تصریح کرد: از آنجا که هیچ قانونی در زمینه حدود و
چارچوب تصویرگری دینی و جواز و یا عدم جواز تصویرگر مبنی بر اینکه تا چه اندازه می‌تواند
در زمینه تصویرگری دینی و به ویژه چهره‌نگاری معصوم(ع) آزادی عمل داشته باشد وجود
ندارد، بنابراین تصویرگران باید به دنبال الگو و مرجعی در زمینه تصویرگری با موضوع وقایع
دینی باشند که تا حد زیادی از جنبه عرفی جامعه قابل قبول است.
هاشمی
شهرکی در ادامه گفت: نقاشی قهوه‌خانه‌ای و یا پرده‌ای که معمولاً در شرح وقایع
دینی ترسیم شده و در آن شاهد چهره‌نگاری افراد زیادی از جمله معصومین(ع) و بزرگان دین بوده‌ایم که در
زمینه هنر پرده‌خوانی و نقالی از دیرباز معمول و مرسوم بوده و مردم، چه عوام و چه خواص
با آن ارتباط خوبی برقرار می‌کردند، یکی از آن منابع و الگوهای موثق و مورد
اطمینانی است که تصویرگران می‌توانند با فراغ بال و بدون هیچ نگرانی از آن برای
تصویرگری کتاب‌های دینی و قرآنی استفاده کنند.
این
هنرمند تصویرگر تأکید کرد: از زمان به رسمیت شناخته شدن مذهب شیعه در ایران و بعدها با رواج چاپ سنگی در کشور شاهد تدوین
کتاب‌های بی‌شماری با استفاده از این شیوه بودیم که علاوه بر متن در آن از
تصویرگری وقایع دینی و چهره‌نگاری معصومین(ع) استفاده شده است؛ چهره‌نگاری
معصومین(ع) به این شکل که شاهد جزئیات کامل آنها باشیم و یا با استفاده از پارچه و
روبنده‌ای تنها هاله‌ای از چهره ایشان را در تصویر داشته باشیم، شیوه‌ای معمول در امر
تصویرگری دینی است که تاکنون مورد استفاده تصویرگران گوناگونی قرار گرفته که
گویا تقلید از همان منابع غنی در زمینه فرهنگ دینی است.
وی در پایان گفت: هنرمندان تصویرگر در حوزه دینی و قرآنی می‌توانند همچنان با رجوع به این شیوه عرفی و قابل قبول جامعه در زمینه تصویرگری دینی به نوآوری در این حوزه از منظری متفاوت و با استفاده از خلاقیتی که به مدد وسایل و ابزار طراحی امروزی در اختیار دارند دست بزنند تا همچنان شاهد رشد و شکوفایی در این هنر با پیشینه تاریخی کهن باشیم.