به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ايكنا) از خوزستان، انفاق و بخشش همواره به عنوان یكی از صفات افراد با تقوا در كنار ایمان به غیب و اقامه نماز، در قرآن كریم مطرح شده است. گویا چنانكه ایمان به غیب، مبنای اعتقادی و عملی فرد مؤمن و نماز مهمترین عبادت او در برابر خدای سبحان است، انفاق نیز از اهمیتی چنان برخوردار است كه در كنار ایمان به غیب و نماز برای معرفی شخصیت فرد تقوی پیشه معرفی میشود.
یكی از آیاتی كه به بخشش و انفاق دعوت میكند و از بخل بر حذر میدارد آیه 38 از سوره مباركه محمد(ص) است: «هَاأَنتُمْ هَؤُلَاء تُدْعَوْنَ لِتُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَمِنكُم مَّن یبْخَلُ وَمَن یبْخَلْ فَإِنَّمَا یبْخَلُ عَن نَّفْسِهِ وَاللَّهُ الْغَنِی وَأَنتُمُ الْفُقَرَاء»: شما همان[مردمى] هستید كه براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شدهاید پس برخى از شما بخل مىورزند و هر كس بخل ورزد تنها به زیان خود بخل ورزیده و [گرنه] خدا بىنیاز است و شما نیازمندید و اگر روى برتابید[خدا] جاى شما را به مردمى غیر از شما خواهد داد كه مانند شما نخواهند بود.
بخل ورزیدن مطابق این آیه برای انسان، محروم ساختن خویش است. به عبارتی بخشش و انفاق در راه خدا چنانكه در منابع دینی ما آمده است به مال و روح انسان وسعت میبخشد؛ از این رو در فرهنگ اهل بیت(ع)، انفاق در این دنیا سرمایهای برای روز قیامت دانسته شده و در تعبیر روشنتری امام صادق(ع) آن را گامی برای رها شدن از ترس مرگ دانستهاند.
در مكتبی كه افق پیش روی آدمی فراتر از این دنیا تعریف و گسترده میشود، دستورات عملی نیز فراتر از حساب و كتابهای دنیایی و به بلندای این افق صادر میشود. دستوراتی كه سمت‌وسوی وجودی انسان و توجه قلب او را به حیات ابدی خود سوق میدهد.