آنچه آیه ما را به شتاب به سوی دستیابی به آن میخواند، مغفرت خداوند است. مغفرت در لغت به معنی پوشیدن چیزی است که انسان را از زشتی و بدی حفظ می‌کند و در قرآن به معناى آن است که خداوندعیبها و گناهان بندگان توبه كار خود را مىپوشاند و آنها را از عذاب حفظ میكند.
مفسران منظور از مغفرت را اسباب مغفرت دانسته‌اند كه در ادامه همین آیه در سوره آل عمران چنین بیان شده است: «الَّذِینَ ینفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْكَاظِمِینَ الْغَیظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یحِبُّ الْمُحْسِنِینَ(134)،وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یعْلَمُونَ(135)».
براساس این دو آیه اسباب مغفرت شامل انفاق، فروخوردن خشم، گذشت از مردم، نیكی و احسان به مردم، استغفار، توبه و عدم اصرار بر گناه است. در حقیقت آیه ما را ترغیب میكند از طریق اقدام به چنين كارها و كسب اين فضايل اخلاقي، خود را از سختیهای روز حساب حفظ كنیم و تلاش میكند، وجهه همت ما را فراهم ساختن اسباب آسودگی و نیك بختی خود در حیات ابدی قرار دهد. این همان هشداری است كه از سطر به سطر نهجالبلاغه به گوش میرسد:
«بدانید، كه كاستن از دنیا و افزودن به آخرت بهتر است از كاستن از آخرت و افزودن به دنیا. چه بسا آنچه كاسته شده سودمند افتد و آنچه افزون شده زیان آور... . خداوند روزى شما را بر عهده گرفته و شما را به عمل فرمان داده. مبادا طلب چیزى كه براى شما بر عهده گرفتهاند، از چیزى كه بر شما فریضه كردهاند سزاوارتر جلوه كند. به خدا سوگند، كه شك روى آورده و یقین به شك آلوده شده، تا آنجا كه پندارید، كه تحصیل رزقِ تعهد شده، بر شما واجب است و به جاى آوردن واجبات، از شما ساقط. به عمل روى آورید و از ناگهانى رسیدن مرگ بیمناك باشید، زیرا امیدى به بازگشتن عمر از دست رفته نیست و حال آنكه روزى از دست رفته باز خواهد گشت».