راه و رسم زندگی يك سرمشق نيكو

به گزارش خبرگزاری بین​المللی قرآن(ایكنا)، یكی از آیاتی كه در قرآن كریم درباره وجود مبارك پیامبر(ص) وجود دارد، آیه 21 سوره احزاب است: «لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ یرْجُو اللَّهَ وَالْیوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِیرًا» قطعا براى شما در [اقتدا به] رسول خدا سرمشقى نیكوست براى آن كس كه به خدا و روز بازپسین امید دارد و خدا را فراوان یاد مى‌‏كند.

گرچه رسول اكرم(ص) اسوه و سرمشق جهانیان است، این آیه مباركه می​فرماید: اگر كسی به یاد خدا و قیامت است و خدا را فراوان یاد كند، اسوه و مقتدایش وجود مبارك پیامبر(ص) است؛ برای كسی كه به قیامت نظر دارد و همواره به یاد خداست، بهترین الگو رسول خدا(ص) است. به گفته آیت​الله جوادی آملی گرچه آن حضرت برای همه اسوه هستند اما گروه خاصی از وجود ایشان بهره​مند می​شوند.

یكی از زبیاترین بیان​ها در شرح اسوه و الگو بودن پیامبر(ص)، خطبه 160 نهج البلاغه است كه در آن حضرت امیرمؤمنان(ع) از راه و رسم زندگى پیامبر(ص) به شيوايی سخن می​گوید:

«پس به پیامبر پاكیزه و پاكت اقتدا كن، كه راه و رسم او الگویى است براى الگو طلبان و مایه فخر و بزرگى است براى كسى كه خواهان بزرگوارى باشد، و محبوب‏ترین بنده نزد خدا، كسى است كه از پیامبرش پیروى كند، و گام بر جایگاه قدم او نهد.

پیامبر(ص) از دنیا چندان نخورد كه دهان را پر كند، و به دنیا، با گوشه چشم نگریست، دو پهلویش از تمام مردم فرو رفته‏​تر، و شكمش از همه خالى​‏تر بود، دنیا را به او نشان دادند اما نپذیرفت، و چون دانست خدا چیزى را دشمن مى‏​دارد، آن را دشمن داشت و چیزى را كه خدا خوار شمرده، آن را خوار انگاشت و چیزى را كه خدا كوچك شمرده كوچك و ناچیز مى​‏دانست.

اگر در ما نباشد جز آن كه آنچه را خدا و پیامبرش دشمن مى ​دارند، دوست بداریم، یا آنچه را خدا و پیامبرش كوچك شمارند، بزرگ بداریم، براى نشان دادن دشمنى ما با خدا، و سر پیچى از فرمان‏​هاى او كافى بود. و همانا پیامبر «كه درود خدا بر او باد» بر روى زمین مى​‏نشست و غذا مى‏​خورد، و چون برده، ساده مى​‏نشست، و با دست خود كفش خود را وصله می​زد، و جامه خود را با دست خود مى‏​دوخت، و بر الاغ برهنه مى‌نشست، و دیگرى را پشت سر خویش سوار مى‏​كرد.

پرده‏اى بر در خانه او آویخته بود كه نقش و تصویرها در آن بود، به یكى از همسرانش فرمود، این پرده را از برابر چشمان من دور كن كه هر گاه نگاهم به آن مى‏افتد به یاد دنیا و زینت‏هاى آن مى​‏افتم. پیامبر(ص) با دل از دنیا روى گرداند، و یادش را از جان خود ریشه كن كرد، و همواره دوست داشت تا جاذبه​‏هاى دنیا از دیدگانش پنهان ماند، و از آن لباس زیبایى تهیه نكند و آن را قرارگاه دائمى خود نداند، و امید ماندن در دنیا نداشته باشد، پس یاد دنیا را از جان خویش بیرون كرد، و دل از دنیا بر كند، و چشم از دنیا پوشاند، و چنین است كسى كه چیزى را دشمن دارد، خوش ندارد به آن بنگرد، یا نام آن نزد او بر زبان آورده شود.

پس پیروى كننده باید از پیامبر(ص) پیروى كند و به دنبال او راه رود، و قدم بر جاى قدم او بگذارد، و گر نه از هلاكت ایمن نمى​​باشد، كه همانا خداوند، محمد(ص) را نشانه قیامت، و مژده دهنده بهشت، و ترساننده از كیفر جهنم قرار داد، او با شكمى گرسنه از دنیا رفت و با سلامت جسم و جان وارد آخرت شد، و كاخ‏​هاى مجلّل نساخت(سنگى بر سنگى نگذاشت) تا جهان را ترك گفت، و دعوت پروردگارش را پذیرفت».