حسین شنوایی(شهاب)، پژوهشگر و رئیس انجمن ادبی سبزوار در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان اینکه نمی‌توان قصیده‌ای از سبزواری را یافت که در آن ردپای آیه یا حدیثی نباشد، عنوان کرد: بیشتر اشعاری که سبزواری از 15 خرداد 42 تا پیروزی انقلاب اسلامی سروده مملو از آیات و احادیث و تلمیحات قرآنی است و وجه مذهبی در آنها غلبه دارد.
شنوایی توضیح داد: حسین ممتحنی مشهور به حمید سبزواری هفت کتاب دارد و بسیاری از اشعارش هنوز مدون نشده است. می‌توان اشعار وی را به دو دسته قبل از انقلاب و پس از انقلاب تقسیم کرد که مجموعه اشعارش در سال‌های قبل از انقلاب در کتابی به نام «سرود درد» با مقدمه‌ای از مقام معظم رهبری در سال 67 منتشر شد. از دیگر آثارش می‌توان به سرود سپیده، یاد یاران، گزیده ادبیات معاصر و جزوه‌ای به نام «به رنگ آمده دشمن» اشاره کرد.
این پژوهشگر ادبی افزود: اشعار قبل از انقلاب سبزواری را می‌توان به دو گروه یکی اشعار وی از جوانی تا 15 خرداد 42 و از 15 خرداد 42 تا پیروزی انقلاب اسلامی تقسیم کرد. اشعار گروه اول بیشتر جنبه وطنی دارد و گروه دوم دارای حال و هوای جدیدی با رویکرد مذهبی و سیاسی خصوصاً مذهبی و دینی است.
شنوایی تاکید کرد: اشعار پس از پیروزی انقلاب اسلامی حمید سبزواری پا به پای تحولات انقلاب سروده شده و خصوصاً در دهه 60 اشعار پدر شعر انقلاب، به نوعی ادبیات تاریخی ما به شمار می‌آید. سبزواری به راستی خود را وقف انقلاب کرد و دراین راه از قالب‌های مختلف شعری شامل رباعی، قصیده، مثنوی، غزل و حتی شعر سپید استفاده کرد.
وی با بیان اینکه به حق حمید سبزواری شاعر آزاده خراسان بود، گفت: پدر وی نیز اهل شعر بوده و جدش ملامحمدصادق ممتحنی شاعری با تخلص مجرم بوده که آثارش در راه مشهد در حمله‌ای غارت‌گرانه به یغما رفته بود.
رئیس انجمن ادبی سبزوار با بیان اینکه سبزواری در قصیده سبک خراسانی داشت و غزلیاتش آمیخته‌ای از سبک عراقی و هندی است که با غزل امروز تفاوت دارد، افزود: سبزواری همچنین دارای حدود 400 سرود است که مرتبط با مسائل انقلاب اسلامی و پدیده‌های آن است که موضوعاتی چون امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری، شهدا و دفاع مقدس را شامل می‌شود، ولی بیشتر در پژوهش‌های ادبی به اشعار این شاعر توجه شده و سرودهایش مغفول مانده است. این در حالی است که سرود «خمینی ای امام» سبزواری به عنوان اثر معنوی ثبت شده است.
وی به دیدگاه‌های موجود درباره سبزواری اشاره کرد و گفت: اغلب این شاعر بزرگ را تکریم می‌کنند و شخصیت وی را به عنوان زبان انقلاب و پدر شعر انقلاب مورد تحسین قرار می‌دهند و برای وی چهره و وجهه آرمان‌گرا و مذهبی قائل هستند، ولی گروهی تنگ‌‌نظر و نادان به اشتباه با اشاره به تعدادی از اشعار مدحی وی درباره شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی، او را عُنصری زمان لقب داده‌اند که کاملاً دیدگاهی غیر منصفانه است.