به گزارش
خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، زبان و ادبیات فارسی از دیرباز با موضوعات و مفاهیم اسلامی عجین بوده و شاعران بسیاری در رابطه با ماه مبارک رمضان، تأمل در فلسفه روزه‌داری و حکمت آن و وداع با این ماه مبارک شعرهایی سروده‌اند که از آن به رمضانیه تعبیر می‌شود. عبدالمجید فرائی، شاعر پیشکسوت آئینی‌سرا نیز رمضانیه‌هایی سروده است که در ادامه از نظر می‌گذرد؛
«یا رب، دل من زلال کن، همچو بلور
یا رب بچشان، حلاوت عشق و شعور
یا رب، دل من به خویشتن وامگذار
نوری به دلم بخش، از آن چشمه نور
****
یا رب دل پاک و صاف و آگاه بده
در خلوت خود، شبی مرا راه بده
یا رب کرمی به این گدا کن ز کرم
توفیق به این گدای گمراه بده
****
برخیز ز خواب، تا دعایی بکنیم
بیماری خود، بلکه دوایی بکنیم
از خویش، پناهنده به دلدار شده
در محضر او، مشق رهایی بکنیم
****
این همه سفره افطار و سحر، آن شماست
محسنید و همه‌اش، جلوه احسان شماست
جیره‌خواران شمائیم، در این حرفی نیست
آنچه رونق بدهد سفره ما، نان شماست
****
میهمانی خوب بود و میزبان، مهمان‌نواز
بود در، از بهر مهمان، روز و شب همواره باز
میزبان ای کاش راضی بود، از اعمال ما
کاشکی بودیم، مهمان مطیع و سرفراز
****
ما خام شدیم و رمضان، از بر ما رفت
الطاف گرانمایه حق، از در ما رفت
از خواب گران جسته و دیدیم، دریغا
آن فیض عظیم آمده و از سر ما رفت
****
فردا که ماه نو، همه جا دیده می‌شود
خوان صیام پر برکت، چیده می‌شود
امید آن که، بانگ زند، هاتف امین
صائم خلوص داشته، بخشیده می‌شود
****
یک ماه روزه، بهترین ساعات ما بود
ما، بر سر خوان خدا، مهمان معبود
بگذشت، بار خود نبستیم، ای دریغا
بدرود، ای ماه خدا، بدرود بدرود
****
خوشا آنان که گل چیدند، این ماه
رخ دلدار را، دیدند این ماه
خوشا آنان که از هاتف، شنیدند
تو را ای بنده، بخشیدند، این ماه
****
از فیض وجود رمضان، گل چیدم
زان، عطر خوش صیام را بوییدم
من عاجزم، از شکر خداوند جهان
یکبار دگر، ماه خدا را دیدم
****
خداوندا، مرا دریاب
تو هستی، حضرت ارباب
گمان دارم، که بیدارم
مرا بیدار کن، از خواب»