به گزارش
خبرگزای بین‌المللی قرآن(ایکنا)، رضا نباتی، کارشناس قرآنی آموزش و پرورش همزمان با فرا رسیدن ماه محرم طی یادداشتی به تشریح جایگاه قرآن کریم در دهه محرم پرداخته است که در ادامه ارائه می‌شود.
«مروج فرهنگ تـلاوت قـرآن كـريـم در شب عـاشـورا باشيم».
قرآن، فرقان است، حسين(ع) نيز مصباح‌الهدی و جداكننده حق از باطل است؛ «إن الحسين مصباح‌الهدی و سفينة‌النجاة ».
قرآن، فرقان است، حسين(ع) نيز مصباح‌الهدی و جداكننده حق از باطل است؛ «إن الحسين مصباح‌الهدی و سفينة‌النجاة»،
قرآن شفا و رحمت است برای مؤمنين، وجود حسين(ع) نيز شفابخش امراض باطنی و تربتش شفادهنده امراض ظاهری است.
قرآن، هميشه تاريخ تازه است و جاودان، ذكر اباعبدالله و قيام عاشورا نيز جاودانه است؛ آنچنان كه بعد از 1400سال هنوز عاشورا، حرارت خود را دارد
قرآن كلام الله صامت است و حسين(ع) كلام الله ناطق.
بسم الله صدر و شروع هر سوره‌‌ای از قرآن است، حسين(ع) نيز سيد و سالار شهيدان است.
تلاوت قرآن، شنيدن و نگاه كردن به آيات عبادت است، هم چنان‌كه شنيدن، خواندن و شركت در مرثيه اباعبدالله(ع) نيز عبادت است.
پيامبر اعظم(ص) درباره فضل قرآن فرمودند: «فضيلت قرآن بر ساير كلام‌ها مانند فضيلت خداوند است بر بندگانش.»؛ و درباره امام حسين(ع) نيز فرمودند: «ای مردم اين حسين بن علی است، پس حسين را بشناسيد كه او بر همه شما فضيلت دارد.» و سپس فرمودند: «خدايا او را به تو می‌سپارم و به نيكان امت تو.»
قرآن، معجزه است به فصاحت لفظ و معنا و حسين(ع) نيز در كرامت ظاهر و در مقام معنا، كلامش معجزه است.
قرآن مهجور است، حسين(ع) نيز همچون قرآن مهجور است؛ مسلمين ظاهر قرآن را گرفتند و باطنش را رها كردند، در رابطه با امام حسين(ع) نيز علی‌رغم تمام علايق ظاهری نسبت به حسين(ع) قيام او مورد غفلت قرارمی‌گيرد.
امام صادق(ع) در تفسير آيه 40 سوره حج ـ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ؛ همانها كه از خانه و شهر خود، به ناحق رانده شدند ـ می‌فرمايند: «اين آيه در شأن علی(ع) و جعفر و حمزه و جاری شده در ارتباط با حسين‌بن علی(ع)؛ او كه از ديار و شهر خود برای مبارزه با ظلم خارج شد و در اين راه او را به ناروا كشتند.»
در تفسير عياشی ذيل آيه 77 سوره نساء نيز حديثی از امام صادق(ع) نقل شده كه فرمودند:«كفوا ايديكم» در ارتباط با صلح امام حسن است و «كتب عليهم القتال» در رابطه با امام حسين(ع) است و «الی اجل قريب» در رابطه با امام زمان(عج) است كه به خودخواهی سيدالشهداء(ع) قيام خواهد كرد.
آيه معروف ديگری كه درباره حسين(ع) است، آيه «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ؛ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً » كه تعداد حروف اين آيات نيز به تعداد شهدای كربلا 72 تاست.
در روايات داريم كه امام حسين(ع) مصداق واقعی اين آيه است، چون او صاحب قلب مطمئنه بود و چون قلب مطمئنه در اثر ذكر دائمی خداوند حاصل می‌شود.
قرآن كريم می‌فرمايد: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ»(بقره/21)؛ برای رسيدن به عبادت واقعی اگر، بهترين راه توجه به عبوديتی بود كه حضرت سيدالشهدا(ع) داشتند.
در آيات قرآن داريم : «يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمُ »؛ ای مردم تقوای الهی پيشه كنيد. اين خطاب تنها برای مسلمين نيست و غيرمسلمان را نيز شامل می‌شود.
خلاصه كلام انبياء نيز همين است كه انسان‌ها تقوای الهی پيشه كنند؛ حسين(ع) ثمره واقعی تقوا است و الگوی واقعی طالبان راه نجات، اين ارادت انسان‌ها است كه در هر سوی شرق و غرب عالم به سوی امام حسين(ع) جلب شده و ما می‌بينيم كه عزاداری امام حسين(ع) مختص ما شيعيان نيست و ديگران نيز به حضرت متوسل می‌شوند و ما نيز بايد بيشتر توجه كنيم.
قرآن كريم در آيه 195 سوره بقره می‌فرمايد: «وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ»؛ در راه خدا انفاق كنيد. حسين(ع) در راه خدا هر آنچه كه داشت انفاق كرد و به همين دليل خداوند متعال به او اين مقام را داد بنابر اين اگر كسانی نيز بخواهند در راه خدا انفاق كنند، بايد به مجالس و محافل حضرت سيدالشهدا(ع) توجه داشته باشند؛ در كتاب بحارالانوار و همچنين در كامل الزيارات داريم كه «هر كس در شب عاشورا به تشنگان آب دهد، گوئی به همه لشكريان سيدالشهدا آب داده است.» پس خدمت به دستگاه امام حسين(ع) انفاق در راه خدا محسوب می‌شود.
آيه 78 سوره حج می‌فرمايد: «وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ»؛ در راه خدا آنچنان كه شايسته است جهاد كنيد.» كه مصداق اتم اين آيه، حضرت سيدالشهدا(ع) است. مفسرين گفته‌اند منظور از جهاد شايسته، جهاداكبر و جهاداصغر است و هيچ كس در راه خدا، همچون حسين بن علی(ع) جهاد نكرد و عاشقان و سالكان راه حق، بدين وسيله می‌توانند جهاد كنند. چنانچه انقلاب ما و تمام كسانی كه در جهان، ندای آزادی خواهی دارند از سيدالشهدا(ع) الهام گرفته‌اند
هم چنين قرآن كريم در آيه 197 سوره بقره می‌فرمايد: «وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى »؛ توشه كسب كنيد كه بهترين توشه‌ها تقوی است. زيارت امام حسين(ع) كه تا اين اندازه در ادعيه به آن توجه شده است، می‌تواند به عنوان توشه‌ای برای آخرت باشد. اين توشه فقط برای زاير نيست؛ بلكه دوستان و اطرافيان او نيز بهره می‌برند. زيارت امام حسين (ع) و گريه بر مصائب او از افضل اعمال در اين زمينه است. از جبرئيل تا پيامبر(ص) و امامان بر حسين(ع) گريستند و توبه حضرت آدم(ع) نيز به واسطه گريستن بر حسين(ع) مورد قبول واقع شد.
قرآن در سوره انفال آيه 24 می‌فرمايد: «اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ »؛ اجابت نماييد خدا و رسول را چون شما را به چيزی فرا خواندند كه سبب حيات شما است.»؛ پيامبر(ص) ما را به گريه اباعبدالله فراخوانده و فرموده است: «حسين منی و انا من حسين(ع)» و روايات متعددی نيز از ائمه داريم كه گريه بر حسين و شريك شدن در مصائب او، باعث غفران الهی و سبب نزول رحمت الهی است و اين اطاعت از امر پيامبر است.
آيه 223 سوره بقره می‌فرمايد: «اثر نيكى براى خود، از پيش بفرستيد كه به كار شما آيد»؛ حسين(ع) با شهادت خود كاری كرد كه تا قيامت، اثر آن خواهد بود و هر كسی را كه چنين آرزويی است بايد بداند كه ثمره آن بعد از مرگش نيز باقی خواهند بود و برای او ثواب و رحمت را به ارمغان خواهد آورد.
آيه 133 آل عمران می‌فرمايد: «وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ»؛ و سرعت بگيريد به سوی اسباب مغفرت و آمرزش خدايتان كه در ذيل اين آيه نيز آمده است كه گريه بر حسين(ع) اگر براساس معرفت حقيقی باشد باعث آمرزش گناهان، بلكه جميع معاصی خواهد بود و در حقيقت توبه‌ای است كه به واسطه امام حسين(ع) مورد قبول واقع می‌شود.
در جای ديگر خداوند می‌فرمايد: « ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً »؛ پروردگارتان را با تضرع و در نهان بخوانيد. دعا روح عبادت و قرآن صاعد است و برای استجابت دعا چه وسيله‌ای بهتر از حسين(ع) و اولاد و اصحاب ايشان كه قرآن كريم در سوره مائده می‌فرمايد: «وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ» و حسين(ع) از اعظم وسايل و از سهل الوصول‌ترين آنها برای تقرب الهی است و راه ميانبر، توسل به حضرت سيد الشهداء است.
در آيه 14 سوره صف داريم: «كُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ»؛ از ياوران خدا باشيد. حضرت حسين بن علی(ع) روز عاشورا فرياد زد: «آيا كسی هست كه دين خدا را ياری كند.»، اقامه عزای او به نحو شايسته و به گونه‌ای كه او می‌خواهد، ياری حسين(ع) است و اقامه‌كننده، ياور و لبيك گوی حسين بن علی است.
در آيه انتهائی سوره انسان آمده است: «فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا »؛ اين يك تذكر و يادآورى است، و هر كس بخواهد [با استفاده از آن] راهى به سوى پروردگارش برمىگزيند!، در تفسير اين آيه نيز توجه به مسأله قيام سيد الشهداء شده است كه «سبل اعظم» و «صراط اقوم » امام حسين(ع) است.
اين تنها بخشی از آياتی است كه به حضرت سيدالشهدا(ع) اشاره دارد.
▪️امام حسين(ع) در چند جا قرآن تلاوت كردند؛ يكی در شب عاشورا بود كه حضرت از عمرسعد برای تلاوت قرآن و اقامه نماز مهلت گرفتند.
▪️آيا اين رفتار و سيره معنا دار امام حسين(ع) در شب عاشورا نبايد به عمل و فرهنگ قرآني در جامعه اسلامي درآيد.
▪️چه خوب است كه اين فرهنگ ناب قرآني فقط در گفتار واعظان و مداحان متوقف نشود. بلكه به همت مديران دلسوز فرهنگی و مسئولان محترم هيات مذهبي و جلسات قرآنی با برنامه‌ريزی مناسب اجرا شود. يقيناً جوانان حسينی از اين فرهنگ نای و زيبا استقبال خواهند كرد.
▪️اميد آن كه امسال در شب عاشورا با تلاوت قرآن كريم در هيات عزاداری و جلسات قرآن ضمن لبيك به امام حسين(ع) و ياران وفادارش، در فرهنگ‌سازی سنت حسنه انس با قرآن كريم توفيق بيش تري داشته باشيم.