به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) روز دوم محرم سال ۶۱ هجری قمری، روزی است که کاروان امام حسین علیه‌السلام به کربلا رسید. پس از این روز، کار بر امام و همراهانشان سخت و سخت‌تر می‌شد، هر روز محاصره سپاه کوفه تنگ‌‌تر و بر تعداد آنان افزوده می‌شد .سپاه حرّ طبق دستور عبیداللّه بن زیاد کاروان امام را به سوی منطقه خشک و بی حاصلی به نام «کربلا» هدایت کرد.
ورود کاروان اباعبداللّه (ع) به کربلا
بنابر مشهور در سال ۶۱ هجری قمری در این روز کاروان اباعبداللّه الحسین علیه السلام به سرزمین کربلا وارد شد. امام حسین(ع)پرسیدند: نام این زمین چیست؟ چون حسین (ع) شنید که این زمین کربلا است خاک آن را بویید و فرمود: این همان زمین است که جبرئیل از آن به رسول خدا (ص) خبر داده و من در آن کشته می‌شوم. آن هنگام حضرت گریست و فرمود: «بارخدایا! من از کرب و بلا به تو پناهنده‌ام، پیاده شوید، اینجا محل ریختن خون ما و محل قبور ماست و همین جا قبور ما زیارت خواهدشد و جدّم رسول خدا چنین وعده داد.» سپس اصحاب امام (ع) پیاده شدند و بار و اثاثیه را فرود آوردند .حضرت(ع) اهل بیت خود را جمع کرده، نظری بر آنها افکند و گریست. سپس فرمود: «خدایا! ما عترت پیغمبریم، ما را از حرم جدّمان راندند و بنی امیه در حقّ ما ستم روا داشتند. خدایا! حق ما را از ستمگران بستان و بر دشمنان پیروز گردان«.
نامه ابن زیاد به امام حسین(ع)
سپاه حرّ نیز در ناحیه دیگری در مقابل امام اردو زدند.در این روز حر بن یزید ریاحی ضمن نامهایی عبیداللّه بن زیاد را از ورود امام علیه السلام به كربلا آگاه کرد. عبیدالله بن زیاد نامهای بدین مضمون برای حضرت نوشت: «اما بعد؛ ای حسین! به من خبر رسیده که به کربلا منزل گرفتی. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم سر بر بالین ننهم و سیر نخورم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه بازایی! والسلام.» امام (ع) فرمود: این نامه را جوابی نیست! مردمی که رضای خلق را به خشم خدا خریدند رستگار نشوند. قاصد برگشت و او را خبر داد و آن دشمن خدا سخت خشمگین شد و رو به عمربن سعد کرد و او را به جنگ با حسین(ع) مامور نمود.
نامه امام حسین (ع) به سران موافق کوفه
در این روز امام علیه السلام به اهل كوفه نامهایی نوشت و گروهی از بزرگان كوفه (سلیمان بن صردومسیب بن نجبه ورفاعهبن شدادوعبدالله بن وال و جماعت مومنین) را از حضور خود در كربلا آگاه كرد. حضرت نامه را به «قیس بن مسهّر» دادند تا عازم كوفه شود.
هنگامی که قیس به قادسیه رسید، حصین بن نمیر او را دستگیر کرد. حُصَین، قیس را پیش عبیدالله بن زیاد فرستاد تا ابن زیاد درباره او تصمیم‌گیری کند. وی قبل از دستگیری، نامهای که به همراه داشت را پاره کرد تا به دست دشمن نیفتد. پس از آنکه قیس را نزد ابن زیاد به دار الاماره بردند مناظره‌ای بین آن دو صورت گرفت.
ابن زیادگفت: تو کیستی؟
گفت: مردی‌ام از شیعیان علی (ع) و پسرش
گفت:چرا نامه را پاره کردی؟
گفت:برای آنکه تو ندانی در آن چه نوشته است.
گفت: از جانب که بود و سوی که نوشته؟
گفت: از جانب امام حسین (ع) به گروهی از مردم کوفه که نام ایشان را نمی‌دانم.
ابن زیاد خشمگین شد و گفت: به خدا از من جدا نشوی تا نام آنان را به من بگویی یا بالای منبر روی و حسین بن علی و پدرش و برادرش را لعن کنی وگرنه تو را قطعه قطعه می‌کنم.قیس گفت:نام آن گروه را نمی‌گویم اما لعن را می‌کنم.
لعن بنی امیه
به دستور ابن زیاد قیس به بالای منبر رفت تا علی(ع) و دو فرزندش را لعن کند. وی وقتی بر فراز منبر رفت ابتدا خدا را سپاس گفته و ستایش کرد. سپس درود بر پیامبر(ص) فرستاد و علی و حسن و حسین (ع) را فراوان مدح نموده و بر آنان رحمت فرستاد. وی در ادامه عبید الله بن زیاد و پدرش و ستمکارانبنی امیه را از اول تا آخر لعن و نفرین کرد آنگاه گفت: «ای مردم، من فرستاده حسین به سوی شمایم و در فلان موضع از او جدا شدم، به سوی او بروید.»
زمانی كه خبر شهادت قیس به امام علیه السلام رسید، حضرت گریست و اشك بر گونه مباركش جاری شد و فرمود: «خداوندا! برای ما و شیعیان ما نزد خود منزل کرامت مقرر فرما و ما را با آنان در جایگاهی از رحمت خود جمع كن، كه تو بر انجام هر كاری توانایی.»