گلستان جعفریان، نویسنده دفاع مقدسی کشور در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) درباره رویه کاری خود در نگارش کتب دفاع مقدس اظهار کرد: روشهای تنظیم و تهیه کتب دفاع مقدسی متفاوت است. من برای اینکار از مستندات و مصاحبه استفاده میکنم؛ در نگارش برخی کتب، آنقدر فراز و نشیب در زندگی شهدا میبینیم که نیازی به توسل به فضای داستانی وجود ندارد.
جعفریان ادامه داد: در نگارش مطالب و جمعآوری آنها در بحث تحقیقات، میتوان از خود مخاطب داستان را گرفت؛ به این معنی که از زبان مخاطب داستان بیان شود و از او بخواهیم که داستان زندگیاش را برای دیگران بیان کند.
وی با بیان این مطلب گفت: اگر راوی توانمند باشد میتواند با توجه به این موضوع و با طرح سوالات جزئی از سوی نویسنده، سمت و سوی داستانی به فضای کتاب بدهد. برای مثال من در کتابهای پایانیام این رویه را در پیش گرفتهام و شاید مخاطب این تصور را داشته باشد که داستان است، اما حتی یک جمله هم تخیل نیست.
جعفریان به جزئینگر بودن خود اشاره و عنوان کرد: من تلاش میکنم تا راوی کتاب را با سیر و سلوک درونی روبرو کنم که شرایطی را که در آن قرار داشته است برایم توصیف کند. به این روش میتوان گفت که سبک کتاب، مستند داستانی است.
وی درباره تفاوت سبکی که در نگارش کتابهای دفاع مقدس در پیش گرفته است با سبک دیگر نویسندگان اظهار کرد: آنچه که راوی بیان میکند بدون دخل و تصرف روی کاغذ میآید و راوی را آزاد میگذارد. من در سبک مستند داستانی تلاش میکنم که راوی را متقاعد کنم تا مطالبی را بگوید که او را به سمت سیر و سلوک درونی میکشاند.
این نویسنده گفت: راوی از این طریق به زمان گذشته باز میگردد و درباره بلوغ فکری که داشته است سخن میگوید. در اصل این روش کمک میکند که راوی نسبت به خود و وقایعی که برایش اتفاق افتاده است واقعبین شود.
خالق «همه 13 سالگیام» ادامه داد: البته کشاندن مخاطب به آن دوران و دیدن واقعیات کاری آسان نیست. مصاحبههایی که در این روش صورت میگیرد بسیار طولانی است، ولی حجم کتاب کم است و طولانی بودن مصاحبه نیز به تلاش نویسنده برای این است که راوی را به درون خود بکشد.
وی اظهار کرد: برای مثال فاطمه دوستکامی کتاب «سرباز کوچک امام» را درباره مهدی طحانیان در 1000 صفحه نوشته است، ولی من کتابم را درباره شخصیت طحانیان در 300 صفحه نوشتهام؛ در حالی که ممکن است هر دو یک میزان ساعت مصاحبه گرفته باشیم.