صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۵۷۷۰۰۳
تاریخ انتشار : ۰۳ اسفند ۱۳۹۵ - ۱۸:۲۹
آیت‌الله هادوی تهرانی:

گروه حوزه‌های علمیه: استاد حوزه علمیه با بیان اینکه خواست الهی منافاتی با اختیار انسان ندارد تاکید کرد: اگر انبیاء هم مشمول رحمت و لطف قرار گرفته‌اند به علت این است که زمینه لازم را با اختیار خود فراهم کرده‌اند.

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی امروز سوم اسفندماه در تفسیر سوره مبارکه مومنون گفت: در این سوره بیان شده این طور نیست که ما چون به برخی افراد رحم کرده و آنان را از مهلکه‌ای که در آن بوده‌اند نجات داده‌ایم به قدردانی و تشکر رو آوردند بلکه طغیان بیشتری به خرج می‌دهند و با ما لجاجت می‌کنند.
وی افزود: رحمت الهی، واسعه است ولی ناشکری ما از رحمت خدا اوسع است، خدا دائما شرور را از زندگی فردی و اجتماعی ما درو می‌کند ولی ما متوجه این مسئله نمی‌شویم و باز به کار خود ادامه می‌دهیم.
هادوی تهرانی با بیان اینکه این مسئله در زندگی اجتماعی نیز وجود دارد ولی باز مسیر خودمان را می‌رویم تاکید کرد: گاهی در صحنه اجتماعی دیده می‌شود با وجود تذکرات فراوان، مسیرهای اشتباه باز هم تکرار می‌شود.
وی همچنین در تفسیر سوره مبارکه انبیاء بیان کرد: تا حرکتی از سوی انسان نباشد خداوند چیزی برای کسی نمی‌خواهد حتی برای نوح که نبی بوده خداوند فرموده است که او بندگی و تبعیت را انتخاب کرده و از ما هم توفیق خواسته و ما هم او را یاری دادیم.
این استاد تفسیر حوزه تصریح کرد: هدایت به صورت عام است ولی برخی کفران کرده و نمی‌پذیرند ولی عده‌ای نیز شاکر هستند و آن را قبول دارند.
وی افزود: برخی راه باطل را انتخاب کرده و برگزیده‌اند در این صورت وعده خدا به این افراد، عذاب شدید در قالب‌های گوناگون است گاهی مانند دوره نوح، غرق شدن در آب و گاهی نیز گرفتار تندباد و صاعقه شدن است.
وی افزود: ما در زندگی شخصی و اجتماعی خود باید ببینیم راهی که می‌رویم در مسیر کفران نعمت الهی و یا در جهت شکر نعمات است زیرا هر راهی را برویم عواقب آن مسیر گریبانگیر ما خواهد شد.