صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۶۳۹۴۳۲
تاریخ انتشار : ۱۵ شهريور ۱۳۹۶ - ۱۷:۵۶
آیت‌‌الله هادوی تهرانی:

گروه حوزه‌های علمیه: استاد تفسیر حوزه علمیه با بیان اینکه علم لازمه ایمان نیست، گفت: کسانی که در میان مردم تفرقه ایجاد می‌کنند و مردم را از تبعیت از دستورات دین منع می‌کنند، اگرچه ظاهرا مسلمان هستند، ولی در وجود آنان کفر وجود دارد.

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)  آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی امروز 15 شهریور ماه در تفسیر سوره مبارکه محمد(ص) به آیه 32 این سوره اشاره کرد و گفت: کسانی که مردم را از پیمودن راه خدا و تبعیت از دستورات پیامبر(ص) منع کردند، اهل تفرقه و تفکیک بودند و کسانی بودند که برای پیامبر مشقت ایجاد کردند.
وی افزود: گاهی برای این افراد هدایت آشکار نیست اما بعد از اینکه هدایت و مسیر آن برای آنان آشکار شد فکر نکنند در عدم تبعیت از پیامبر به خداوند ضرری می رسانند بلکه این افراد به خودشان ضرر می رسانند و اعمالشان نیز حبط می شود.
هادوی تهرانی با بیان اینکه این افراد اگر کار خوبی هم انجام دهند به علت مخالفت با حق آشکار اعمالشان حبط خواهد شد تصریح کرد: بارها گفته‌ایم که علم با ایمان متفاوت است زیرا ایمان فعل اختیاری است و ممکن است کسی علم داشته باشد ولی ایمان نداشته باشد.
این استاد تفسیر قرآن حوزه علمیه عنوان کرد: ایمان امری قهری برای علم نیست؛ از این رو کسانی که خودشان اهل راه نیستند و علم به مسیر درست هدایت نیز دارند باز هم مردم را از تبعیت از پیامبر(ص) منع می‌کنند.
وی افزود: اگر پذیرش ما در قبال حق کم است و اهل تفرقه و شقاق و منیت و دار و دسته و جناح بازی هستیم، نشان می‌دهد که در ما هنوز هم کفر وجود دارد؛ البته کفر و ایمان فقهی متفاوت از این مسئله و امری ظاهری است و ما هم باید به ظاهر عمل کنیم، ولی واقع مسئله دیگری است و این که انسان به ایمان خالص برسد کار ساده‌ای نیست.
وی تاکید کرد: آنچه مهم است اصلاح ارتباط ما با خداوند است که در خیلی از اوقات نسبت به آن کم توجه هستیم؛ ممکن است در جمع ظاهر را رعایت کنیم ولی در خلوت حریم ها را می شکنیم.