اکران بی‌ضایطه فیلم‌های خارجی، سینمای ملی را ورشکست می‌کند

عبدالله اسفندیاری، تهیه‌کننده سینما در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) درباره اکران فیلم‌های خارجی چنین اظهار نظر کرد: برای پرداختن به این موضوع بهتر است مقدمه‌ای را ذکر کنم. سینمای ایران در سال 56 به دلیل اکران بی محابای فیلم‌های خارجی با ورشکستگی شدید مواجه شد، به نحوی که از سالی 70 تا 80 فیلم داخلی به رقم 5 یا 6 فیلم خارجی رسیدیم، البته فیلم‌های خارجی که به نمایش در می‌آمد نیز، عمدتاً کارهایی بی‌کیفیتی بودند که هیچ دست آورد فرهنگی برای سینمای ما به همراه نداشت.

وی افزود: با توجه بنابراین معتقدم اکران بی‌‎ضابطه فیلم‌های خارجی به هیچ وجه به نفع سینمای ملی نیست. این مساله نیز تنها مربوط به سینمای ایران نیست، بلکه در بسیاری از کشورهای مطرح دنیا هم چنین وضعیتی حاکم است، به این معنا که اکران فیلم‌های هالیوودی سینمای ملی آنها را به نابودی کشانده است.

مسئول اسبق سینمای معناگرای بنیاد سینمایی فارابی ادامه داد: من هجمه فیلم‌های هالیوودی را همانند یک یورش فرهنگی می‌دانم که از آن به عنوان جنگ نرم هم نام برده می‌شود. در چنین وضعیتی اگر به این هجمه فرهنگی در کشورمان بی‌توجه باشیم و راه را برای نمایش گسترده فیلم‌های آمریکایی باز کنیم طی چند سال عملاً سینمای ملی خود را به نابودی کشانده‌ایم.

تهیه‌کننده «خواب لیلا» در پاسخ به این سوال که آیا شما معتقدید به‌هیچ وجه نباید فیلم خارجی در سینماهای کشور به نمایش در آید؟ گفت: اصلاً چنین منظوری نداشتم، چون چنین تصمیمی در حقیقت نادیده گرفتن ظرفیت سینماست که آن هم برای سینمای ملی مضر است، اما اکران خارجی باید با نظارت کامل انجام شود؛ اتفاقی که در دهه 60 به نحوی رخ داد و ما به طور محدود فیلم‌های هنری و عامه‌پسند را به نمایش در می‌آوردیم. این اتفاق در زمان خود عامل خدمت به سینمای ایران بود، ولی همان‌گونه که گفتم این اتفاق در جهت منافع تجاری سینما نبود، بلکه به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده بود که برای سینمای ملی نیز دست آورد مثبت به همراه داشته باشد.

وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: وقتی از نظارت بر اکران فیلم‌های خارجی سخن می‌گویم، منظورم تمام تولیدات سینمای غرب را در بر می‌گیرد، چون در برخی مواقع حتی از سینمای دینی نیز برخی نهادها یا افراد برای منافع شخصی سود می‌برند و به هیچ وجه به این موضوع توجه ندارند که موضوع دینی مورد نظر آیا با آرمان‌های مد نظر ما همخوانی دارد یا خیر.

اسفندیاری در پاسخ به سوال پایانی مبنی بر این‌که نمایش فیلم خارجی تنها به سینما محدود نمی‌شود، تصریح کرد: نکته بسیار مهمی در این حوزه وجود دارد که ما حساسیت خود را پیرامون نمایش فیلم‌های خارجی تنها به سینما مختص کرده‌ایم و به نوعی بخش‌های دیگر را فراموش کرده‌ایم. برای مثال به بخش‌هایی چون شبکه نمایش خانگی و تلویزیون اشاره می‌کنم. در این حوزه متاسفانه هیچگونه نظارتی وجود ندارد، درصورتی‌که آسیب‌های این دو عرصه بیش از سینما است، زیرا مخاطبان آن بسیار گسترده‌ترند به همین دلیل نظارت برای نمایش فیلم‌های خارجی اگر در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی اهمیت بیشتری برخوردار نباشد از اهمیت کمتری هم بهره‌مند نیست.