توافق دوجانبه بنگلادش و میانمار در تاریخ 23 نوامبر، برای سکونت مجدد مسلمانان روهینگیا در میانمار شرایطی را تعریف کرده که حصول آن‌ها تقریباً غیرممکن است.
در این توافق مسلمانان روهینگیا به جای شناخته شدن با هویت قومی خود به عنوان «اقلیت مسلمان روهینگیا» به عنوان «آوارگان میانمار» تلقی می‌شوند.
سی. آر. ابرار، مسئول هماهنگی بخش تحقیقاتی جنبش‌های پناهندگی و مهاجرت در شهر داکا بنگلادش می‌گوید: این توافق چیز بی‌ارزشی است که با امضای آن میانمار فقط قصد کاهش فشارهای بین‌المللی را داشته است.
ابرار، یکی از مهمترین متخصصان بنگلادش در حوزه مسائل مسلمانان روهینگیا، می‌گوید: در این توافقنامه محدودیت‌های بسیاری ذکر شده و برخی قسمت‌های آن عملاً بازگشت مسلمانان روهینگیا را غیرممکن می‌سازد.
وی افزود: مسلمانان روهینگیا معمولاً هیچ سندی از هویت خود ندارند زیرا توسط ماموران میانماری ضبط شده است و در صورت داشتن اسناد مالکیت خود در میانمار، دولت می‌تواند آزادانه آن را نپذیرد و به هر صورت که می‌خواهد با آنان رفتار کند.
ابرار گفت: در این توافق هیچ نهاد حقوق بشری یا سازمان مردم نهادی برای نظارت بر روند بازگشت مسلمانان معرفی نشده است.
مسلمانان روهینگیا که از سوی سازمان ملل به عنوان تحت ظلم‌ترین اقلیت دینی دنیا محسوب می‌شوند و از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی از جمله حق شهروندی محروم هستند، از سال 2012 تاکنون هدف خشونت‌آمیزترین سرکوب‌ها از سوی بوداییان تندرو و نظامیان میانمار قرار گرفته‌اند.
جدیدترین دور این خشونت‌ها شهریور ماه امسال آغاز شد که منجر به پاکسازی نژادی و فرار بیش از 620 هزار مسلمان روهینگیا از محل سکونتشان در ایالت راخین در غرب میانمار به سمت کشور همسایه یعنی بنگلادش شد.
مسلمانانی که موفق به فرار به بنگلادش شده‌اند، در اردوگاه‌های آوارگان در شرایط وخیمی روزگار می‌گذرانند.
طرح کشور بنگلادش برای انتقال مسلمانان روهینگیا به جزیره‌ای غیرمسکونی در جنوب این کشور که اخیراً مطرح شده نیز به دلیل سیل‌خیز بودن این منطقه و نبود کمترین امکانات زندگی، طرحی شکست‌خورده است/.