صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۷۱۷۵۹۵
تاریخ انتشار : ۰۵ خرداد ۱۳۹۷ - ۱۲:۵۸
رجبی دوانی در مطلبی نوشت؛

کانون خبرنگاران نبأ ــ جبرئیل نازل شد و به پیامبر(ص) عرضه داشت که خداوند به فاطمه(س) سلام می‌رساند. ای پیامبر! به او بگو مادرت در بهشت است.

به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ، به مناسبت رحلت جانسوز حضرت خدیجه کبری(س) دکتر محمدحسین رجبی دوانی، پژوهشگر تاریخ اسلام و استادیار دانشگاه امام حسین(ع)، یادداشتی را به رشته تحریر در آورد که در ادامه می‌خوانید:

سالروز ارتحال بانوی بزرگ اسلام، حضرت خدیجه کبری(علیها سلام) را به همه مسلمانان تسلیت عرض می‌کنم.

هنگام وفات حضرت خدیجه(علیهاسلام) حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) پنج ساله بودند و به سبب عمق مصیبتی که بر پیغمبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) وارد شده بود، آن حضرت رحلت مادر را از حضرت زهرا(علیها‌السلام) پنهان می‌کردند.

در حدیثی از امام صادق(علیه‌السلام) نقل است که می‌فرمایند وقتی حضرت خدیجه(علیها السلام) از دنیا رفتند، پیغمبر اکرم این مسئله را از حضرت زهرا(س) پنهان  فرموده بودند و فاطمه(علیهاالسلام) به آن حضرت پناه می‌برد و دور پدر بزگوار خود می‌گشت و عرضه می‌داشت که یا رسول‌الله! مادرم کجاست؟

پیغمبر که خود به شدت مصیبت زده بودند، برای اینکه حضرت زهرا(علیهاالسلام) دچار غم و اندوه نشود، به او جوابی نمی‌داد و چون حضرت زهرا از پدر پاسخی نمی‌گرفت به سراغ دیگران می‌رفت و از آن‌ها می‌پرسید و در آن موقعیت هم پیغمبر نمی‌دانستند چه به فاطمه بگویند تا او به سختی و ناراحتی نیفتد.

تا اینکه جبرئیل نازل شد و به پیامبر عرضه داشت که خداوند به فاطمه سلام می‌رساند. ای پیامبر! به او بگو مادرت در بهشت است.

رسول خدا(ص) هم با ابلاغ سلام خداوند و پیام حضرت حق به وجود نازنین حضرت زهرا(علیها‌السلام)، هم خبر ارتحال مادر را دادند و هم بشارت جایگاه والای حضرت خدیجه علیها‌السلام در نزد خداوند...

علیرضا برومند

انتهای پیام