صمد بهروز، عضو هیات علمی دانشگاه تبریز در گفت‌‌وگو با ایکنا از آذربایجانشرقی، اظهار کرد: دین اسلام، دین امید است و به شدت با ناامیدی مبارزه کرده است و به نوعی بعد ازشرک به خدا بزرگترین گناهان کبیره نامیدی است.
وی، ضمن بازگو نمودن مشخصات انسان امیدآفرین افزود: انسان با انگیزه، امیدآفرین و هدفمند انسانی است که با افق‌های باز و روشن، آینده را می بیند، برنامه ریزی می‌کند و برای تحقق آن آگاهانه تلاش می‌کند.
انسانهای امیدوار با گام‌های استوار قدم بر می‌دارند
وی با استناد به آیه ۵۳ سوره زمر خاطرنشان کرد: در این آیه می‌خوانیم: ای رسول رحمت، بدان بندگانم که به عصیان اسراف بر نفس خود کردند بگو: هرگز از رحمت نامنتهای خدا نا امید مباشید، البته خدا همه گناهان را چون توبه کنید، خواهد بخشید، که او خدایی بسیار آمرزنده و مهربان است.
بهروز ادامه داد: پیامبران الهی، انسانهای ماندگار و هرکس که در فرآیند سرنوشت تکاملی بشر تأثیرگذاراند، کسانی‌اند که اندیشه‌ای در سر، امیدی در دل دارند و با گام‌های استوار قدم بر می‌دارند.
وی اظهار کرد: اميد داشتن يكی از اوصاف انسان الهی است، زیرا انسان با ایمان معتقد است که خداوند سرمنشأ همه هستی و منبع تمام نعمت‌ها است.
امید به آینده؛ ایجاد آرامش و بهبود زندگى نابسامان آدمى
این استاد دانشگاه یادآور شد: داشتن امید به آینده یکى از موضوعات اساسى براى ایجاد آرامش و بهبود زندگى نابسامان آدمى است. در روانشناسى مثبتنگر، اعتقاد بر آن است که سازه‌هایى همچون امید، مىتواند از افراد در برابر رویدادهاى استرسزاى زندگى حمایت کند. از سوى دیگر، با توجه به تأثیر جهان‌بینى هر فرد در جهتگیرى و چگونگى زندگى آدمى، نمىتوان از نقش دین در پیدایش امید چشم پوشید.
وی با اشاره به فرموده امام جعفرصادق(ع) افزود: به لطف و عنايت خداوند اميدوار باش، ولی نه به نحوه‌ای كه تو را به معصيت بكشاند، از خدا بترس، ولی نه به گونه‌ای كه تو را از رحمتش مأيوس كند.
بهروز، از امید به عنوان حقیقتی و ارتباط با «اللّه» دانست و تاکید کرد: در قرآن کریم، امید حقیقى در ارتباط با «اللّه» است؛ چراکه هیچ مفهوم عمدهاى جداى از خدا، در قرآن وجود ندارد و درواقع امید در راستاى تکامل انسان است و تکامل انسان در قرآن، به سوى خلیفه اللّه و مظهر تجلّى اسماى الهى است.
انتهای پیام