شعری که در این زمینه سروده شده، در ادامه آمده است تا شاید باعث تأمل و عنایت صاحب‌منصبان و مدیران ارشد شده و جلوی افزایش ضرر و زیان‌ها تا حدودی گرفته شود.
«در متن كلام الله،
سطحی‌نگری تا كی؟!
بـا معجزه الله،
اين بی‌هنری تا كی؟!
تعلیم کلام الله
روخوانی قرآن نیست.
با حفظ بدون فهم!!!
يک سو نگری تا کی؟!
اين آيه قرآن است،
سرلوحه ایمان است.
در آن نظری افکن
از آن گذری تا كی؟!
یک لحظه تفکر کن
در آیه، تدبر کن
معنیش تصور کن
این بی‌خبری تا کی؟!
كی فكر تو برخيزد؟
با جهل تو بستیزد؟
يک نكته برانگيزد:
خود را نگری ... تا كی؟
قرآن محمد(ص) را
هم مونس و یاور باش،
با فکر و عمل، خوانش
جز این نظری؛ تا کی؟
این چشمه جوشان است
این رحمت یزدان است.
غافل منشین جانا !
این بی‌اثری تا کی؟!
فردای قیامت را
خواهان شفاعت باش؛
آنجا چه بری با خود؟
این بی‌ثمری تا کی؟!
ای مست می‌دنیا !
دانی که مقامت چیست؟
قرآن به تو می‌گوید:
بی‌برگ و بری تا کی؟
«ای پادشه خوبان !
داد از غم تنهايی!» *
بازا كه در اين سامان
از «حق گذری» تا کی؟
چشمم به رهت مانده
دل نام تو را خوانده
ای ناطقه قرآن !
این بی‌ثمری تا کی؟
در دایره امکان
ایران بود و قرآن
این کشور قرآن را
یک سو نگری، تا کی؟!
این کشور قرآن است
گر مهد شهیدان است
با نام کلام الله
این بی‌بصری تا کی؟
این کشور عاشوراست
در روز خطر؛ غوغاست
زین فکر و خیال خام
حاشا ضرری ... تا کی؟!
در حلقه رندان شو،
آیینه قرآن شو؛
گر مونس قرآنی
این جلوه‌گری تا کی؟!!
ای نام توأم آغاز !
با یاد توأم دمساز
من بی‌تو شوم پایان
شوریده‌سری تا کی؟
*این بیت از لسان الغیب حافظ ایرانی است.
انتهای پیام