به گزارش ایکنا از خراسان جنوبی، حضرت رقيه(س) در واقعه عاشورا حدود سه يا چهار سال سن داشت كه بعد از شهادت امام حسين(س) و يارانش در عصر عاشورا سپاه يزيد او را به همراه ديگر زنان بنی‌هاشم اسیر کرد.
از درون خرابه‌های شام صدای كودكی به گوش می‌رسيد و همه آن‌هايی كه در ميان اسرا بودند خوب می‌دانستند كه اين صدای رقيه، دختر كوچک امام حسين(س)، است.
حضرت رقيه(س) حالا از خواب بيدار شده بود و سراغ پدرش را می‌گرفت، انگار كه خواب پدرش را ديده بود. يزيد دستور داد سر امام حسين(ع) را به دختر كوچک نشان دهند و او را ساكت كنند، اما وقتی حضرت رقيه(س) و امام حسين(ع) باز به هم رسيدند، اتفاق جانسوزی افتاد.
حضرت رقيه(س) جلوه ديگری از شكوه و عظمت حماسه عاشوراست و حضور اين كودک خردسال در متن نهضت سرخ حسينی بی هيچ شک و شبهه‌ای اتفاقی ساده و ناچيز نبوده است.
وقتی كاروان اسيران كربلا به مدينه برمی‌گشت، غمی جانكاه وجود زينب(س) را می‌آزرد؛ شام بوی رقيه(س) را می‌دهد، رقيه‌ای كه يادگار برادر و نازدانه پدر و در دست زينب(س) امانت بود. زينب(س) بی‌رقيه چگونه به كربلا و مدينه وارد شود؟ غم سراسر شام را گرفته و گريه‌ها باز هم سكوت شهر را در هم شكسته است.
رقيه كوچک و يادگار حسين(ع) پس از رحلت در خرابه شام، همانجا مدفون شد و كم‌كم مقبره‌ای روی قبر بی‌چراغ او که بارگاهی برای عاشقان است ساخته شد.
حرمش ميعادگاه عاشقان دل‌سوخته اباعبداللّه(ع) است كه بوی حسين از هر گوشه‌اش روح و جان را می‌نوازد.
نيازمندان دست حاجت به سويش دراز می‌كنند و خسته‌دلان بار سنگين دل را در كنار او می‌گشايند.
انتهای پیام