منیژه حکمت، کارگردان سینما، در گفتوگو با خبرنگار ایکنا درباره فیلم جدیدش «جاده قدیم» اظهار کرد: انگیزه ساخت این فیلم سینمایی از ۱۰ سال پیش شکل گرفت، حتی طرح این کار پنج سال پیش ثبت شد. این فیلم درباره خشونت عریانی است که متأسفانه در جامعه رشد محسوسی پیدا کرده و آسیب‌هایش باعث پیدایش مشکلات روحی و روانی شدیدی در کشور شده است. حرف من در جاده قدیم این است که آدم‌های آسیب‌دیده نباید به حال خود رها شوند، بلکه باید مکان‌هایی وجود داشته باشد تا آلام آن‌ها را درمان کند.وی افزود: متأسفانه افرادی که قربانی اتفاقات ناخوشایند شده‌اند با پایان آن مصیبت آلامشان درمان نمی‌شود، زیرا مهری که بر پیشانی آن‌ها خورده تا طولانی مدت آزارشان می‌دهد. این مسئله نیز در نهایت سبب می‌شود انسان به سلامت از این مسئله عبور نکند. برای همین اصرار دارم اماکنی وجود داشته باشد تا قربانیان بتوانند به لحاظ روحی خود را بازسازی کنند.
ادعای حرفه‌ای بودن ندارم
کارگردان فیلم «زندان زنان» در پاسخ به این سؤال که آیا نمی‌خواهد به عنوان یک سینماگر حرفه‌ای دیگر ژانرهای سینمایی را تجربه کند؟ تصریح کرد: اولاً بار‌ها گفته‌ام که خود را فیلمساز حرفه‌ای نمی‌دانم، بلکه عنوان تهیه‌کننده حرفه‌ای را بیشتر می‌پسندم، اما به هر حال من به عنوان سینماگر دغدغه‌هایی در زندگی دارم که دوست دارم تصویرگر آن مسائل باشم. پس تا زمانی که در هنر هفتم شاغلم فیلم‌هایی با محوریت آسیب‌های اجتماعی می‌سازم.
وی متذکر شد: البته انتظار می‌رود خشونت به اشکال گوناگون در قالب‌های مختلف مورد توجه قرار گیرد. این اتفاق ممکن است به تغییر ژانر منتهی شود. برای مثال مدت‌هاست طرحی با عنوان «لالایی» در دست دارم که در آن به خشونت علیه زنان در جنگ توجه می‌شود. این کار به نوعی ورود به ژانر دفاع مقدس است، اما انگیزه من برای پرداختن به این مبحث همان بحث آسیب‌های اجتماعی است. درباره لالایی باید این نکته را اضافه کنم که ساخت این اثر هزینه‌های بالایی را طلب می‌کند که به عنوان کارگردان و تهیه‌کننده بخش خصوصی قادر به تأمین آن نیستم.
حکمت با انتقاد از نحوه تخصیص بودجه‌های سینمایی بیان کرد: مطمئن باشید هیچ گاه بودجه‌های آنچنانی در اختیار سینماگرانی نظیر من قرار نمی‌گیرد تا بتوانم طرحی چون لالایی را کارگردانی کنم. در این میان اصلاً مهم نیست که این موضوع به یکی از آسیب‌های بسیار جدی هشت سال دفاع مقدس پرداخته است؛ درضمن از نگاه من این نوع برخورد‌ها دلایل منطقی ندارد، بلکه انگیزه‌های ایدئولوژیک و عنوان‌هایی چون خودی و غیرخودی باعث چنین رفتار‌هایی در مدیران سینمایی و سیاست‌گذاری‌های فرهنگی شده است.
به شدت از وضعیت اکران ناراضی هستم
این کارگردان در پاسخ به سؤالی دیگر مبنی بر اینکه آیا از اکران فیلمش راضی است؟ گفت: به‌هیچ‌وجه از برخوردی که برای اکران فیلم من شد راضی نیستم. در همین باره دو نامه خطاب به حیدریان، رئیس سازمان سینمایی و شورای صنفی، نوشته‌ام که در آن گلایه‌هایم در این زمینه بیان شده است. در آن دو نامه نوشتم که فضای بسیار غم‌انگیزی به دلیل شرایط نامناسب سینما بر اکران فیلم‌ها حاکم شده است. این موضوع صرفاً به مدیران سینمایی و افرادی که کنترل جریان اکران را در دست دارند برمی‌گردد. این افراد متأسفانه با دغدغه سینمایی به این حوزه وارد نشده‌اند، بلکه بیشتر در پی دستیابی به منافع خاص هستند.
وی در بخش دیگری از این گفتوگو با بیان اینکه برخی معتقدند فیلم‌های اجتماعی و یا دفاع مقدسی مخاطب لازم را ندارند به همین جهت از پخش آن‌ها استقبال نمی‌شود تصریح کرد: این گونه اظهارنظر‌ها به نظرم بسیار پیش پاافتاده است، چون در روز‌هایی که بلیط‌ها نیم‌بها بود با سالن‌هایی کاملاً پر فیلم را به نمایش درمی‌آوردیم و دلایل این نوع نگرش به گرایش‌های کاسبکارانه افراد باز می‌گردد. همچنین بخش دیگری از موضوع به فضایی رسانه‌ای مسموم فعلی برمی‌گردد، چون افرادی که باید در حوزه رسانه بحث فرهنگی انجام دهند متأسفانه به روابط عمومی برخی آقایان تبدیل شده‌اند و با این شرایط اصلاً نمی‌توان انتظار اتفاقات خوشایندی را در این زمینه داشت.
وی یادآور شد: ممکن است سؤال شود که سینماداران حق دارند تا فیلمی را که سودآور نیست پخش کنند؛ جواب این سؤال را این گونه می‌توان بیان کرد که حق انتخاب در شرایطی منصفانه است که امکان رقابت برای هم فیلم‌ها به طور یکسان فراهم باشد، اما وقتی فیلم من در یک سالن کوچک به نمایش درمی‌آید یا ساعات نمایش آن در بدترین زمان ممکن است، چگونه می‌توان انتظار داشت که فیلم امکان دیده شدن داشته باشد.
حکمت در پاسخ به سؤالی دیگر مبنی بر اینکه چرا به عنوان یک سینماگر سعی نمی‌کند، با مخاطبان گو‌‌نه‌های دیگر همچون طنز ارتباط برقرار کند تا اثرش پرفروش شود گفت: من ژانری را که برای فعالیت انتخاب کرده‌ام می‌شناسم و می‌توانم در آن خوب عمل کنم و چون تجربه‌ای در دیگر ژانرها ندارم به آن‌ها ورود نخواهم کرد. اگرچه در مقام تهیه‌کننده ژانرهای دیگر را هم آزموده‌ام.
وی در پایان تأکید کرد: جامعه هنری که ابتر باشد دیگر نباید از آن انتظار چندانی داشت. این وضعیت نیز به واسطه حاکمیت فرهنگی، برنامه‌سازی تلویزیون و... به وجود آمده و دودش در نهایت، هنر این سرزمین را با مشکل جدی رو‌به‌رو خواهد کرد.
گفتوگو از داود کنشلو
انتهای پیام