به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام رسول جعفریان در کانال تلگرامی خود نوشت:
زمانی که بهترین کتاب‌های بازار در حوزه‌های پژوهشی، عبارت از رساله‌های دکتری و ارشد باشد، آن وقت باید امید داشت که تحولی در حوزه دانش در جامعه پدید آمده است. به عبارت دیگر، تنها مسیر درست در پیشرفت علم، در همه حوزه‌ها، عبارت از این است که بتوانیم، رساله‌های دکتری و ارشد را تبدیل به بهترین دستاوردهای علمی جامعه‌مان بکنیم. مثلا وقتی وارد یک کتابفروشی بروز می‌شویم، بهترین کارهایی که روی پیشخوان آن کتابفروشی است، رساله‌ها و پایان‌نامه‌های دانشگاهی باشد.
وقتی یک پژوهش را می‌خوانیم، در پیشینه علمی آن بحث، یکسره به معرفی چندین رساله و پایان‌نامه بپردازد و بگوید که قبل از من چه تحقیقاتی در این زمینه شده است. وقتی دیدیم که افراد با افتخار رساله‌های دکتری و پایان‌نامه‌های خود را منتشر می‌کنند، و درصد قابل توجهی از کتاب‌های بازار علمی ما همین‌هاست، باید امید داشته باشیم که روزنه‌هایی برای گسترش علم فراهم شده است.
اگر جز این بود، و کارهای تألیفی عمومی، تصحیحی، ترجمه و جز اینها جای رساله‌های دکتری و پایان‌نامه را در کتابفروشی‌ها گرفت، معنایش این است که هیچ پیشرفتی در زمینه دانش نشده است. مسلما همین امر در رشته‌های پزشکی و فنی و علوم پایه هم وجود دارد، بلکه در آنجا آشکارتر و بهتر است.
به نظرم، امروز در جامعه ایران ما چنین نیست. درصد بسیار کمی از کتاب‌هایی که در بازار است، رساله‌های دکتری و ارشد است. مشکل این است که بیشتر این رساله‌ها به گونه‌ای است که قابل نشر نیست. چون از ابتداء تا انتها مسیر درستی در نگارش آنها طی نمی‌شود.
طبعا در جامعه هم اعتمادی به این رساله‌ها که بسیاری با تقلب نوشته می‌شود، وجود ندارد. اگر فقط و فقط همین یک معیار برای پیشرفت علم در یک کشور باشد، کافی است که مطمئن شویم اتفاق مهمی در کشور ما نیفتاده است. در اینجا، مقصود بازار کتاب‌های علمی است نه داستانی یا هنری یا جز اینها. آن‌گونه کتاب‌ها و مطالعه آنها، سبب پیشرفت علم نیست.
علم فقط و فقط در رساله‌های و پایان‌نامه‌های دکتری و ارشد و مقالات مستخرج از آنهاست. کشور ما از این جهت فوق‌العاده ضعیف است. مرکز گردآوری رساله‌های دانشگاهی ما در کشور «ایرانداک» یک مرکز ورشکسته علمی ـ دانشگاهی است که هیچ کس به آن توجه جدی ندارد. برای شکل گرفتن جنبش پایان‌نامه و رساله، باید هزینه کرد. در کشور ما این امر غالبا و به خصوص در علوم انسانی و اجتماعی که مثل علف هرز رشد کرده، و حتی علومی که نام‌های دینی مثل علوم قرآنی و حدیثی و جز اینها را یدک می‌کشد، هیچ نمودی ندارد.
انتهای پیام