«دعای مادر» عنوان اولین سروده وی است که در ادامه آمده است؛
لطف خدای مهربان، در دست‌های مادر است
فردوس با امر خدا، در زیر پای مادر است
پرسی اگر از فاطمه، اسرار پشت پرده را
گوید خود روح‌القدس، هم آشنای مادر است
خوبان گیتی بی‌گمان، از او ستاند، مشق عشق
درمان درد مزمن عالم، دوای مادراست
هر جا که دردی بی‌امان، کرده گرفتارت تو را
راه رهایی از غم پنهان، دعای مادراست
«مادر همیشه مادر است» سروده دیگری است که در ادامه آمده است؛
درزندگی آموختم ، «مادر» هماره مادر است
آن گوهر روی زمین، دریافتم تاج سر است
او چون فرشته مهربان، باشد برای کودکش
او از فرشته در جهان، من آزمودم برتر است
هرچه بگویم: من از او، باشد کلامم نارسا
ای آدم با معرفت، «مادر» هماره مادر است
«عشق برتر» شعر دیگر فرائی است که مادر را عشق برتر خوانده است.
مگو مادر، بگو: یک عشق برتر
تمام عشق، در چنگش مسخر
اگرخاری رود، بر پای کودک
دل مادر، رود زان خار خنجر
به پای طفل می‌سوزد شکیبا
تو مادر را کنی، با که برابر
همان که ذره ذره، ذوب گردد
تمام روز و شب، دائم مکرر
ندارد انتظار اجر و مزدی
کند خود را، برای طفل پرپر
به سن رشد، کودک پا گذارد
شود در خواستن‌هایش شناور
جوانی شور و حالی تازه دارد
گزیند از برای خویش همسر
دل مادر، به او پیوسته باشد
دل فرزند باشد، جای دیگر
«فرائی» با زبان شعر گوید:
صبوری پیشه کن، بیچاره مادر
انتهای پیام