قلیان اختراع شومی بود که متأسفانه پیشینه تاریخی آن به ایران و هند بر می‌گردد و در دوران قاجار نیز گسترش یافت و در دل خانواده‌های ایرانی حضوری پر رنگ داشت.
فتوای تحریم تنباکو در امتداد جنبش اعتراضی بود که طی آن با این فتوا آیت‌الله میرزای شیرازی استعمال توتون و تنباکو را حرام اعلام کرد و مردم نیز گوش به فرمان مرجعیت دینی با شکستن قلیان‌ها مبارزات ضد استعماری خود را آغاز کردند.
اما به نظر می‌آید پس از آن سال‌ها اکنون قلیان از دروازه‌ای دیگر تبدیل به یک دشمن خطرناک برای جامعه ایرانی شده است.
قلیان تبدیل به تفریحی شده که هر روز فاصله جوانان را با مرگ کمتر و کمتر می‌کند و با ظاهر موجه خود حتی در میان زنان و دختران ما نیز محبوبیت پیدا کرده است؛ آن گونه که شاید تبدیل به اولین انتخاب برای تفریح در برخی از خانواده‌ها شده باشد. این تفریح دروازه ورود به مواد افیونی را برای جوانان ساده‌تر می‌کند.
با نگاهی اجمالی به این پدیده شوم که خطرات آن کمتر از رخنه استعمار و نابودی منابع کشور نیست به این نتیجه می‌رسیم که شاید وقت آن رسیده باشد که با ساماندهی یک «جنبش ملی مبارزه با قلیان» از همه ظرفیت‌های فرهنگی، قانونی و حتی دخالت علمای برجسته کشور استفاده کنیم تا شاید باری دیگر قلیان‌ها شکسته و تنباکو تحریم شود.
مراکز استعمال قلیان با چاشنی چای و وای فای رایگان، دامی برای جوانان گسترانده که دل کندن از آن چنان آسان نیست؛ نکته قابل تأمل این که مصرف قلیان بین نوجوانان ۱۲ تا ۱۶ سال بیشتر شده و این مراکز به دنبال سود بیشتر بوده و محدودیت سنی برای‌شان مهم نیست.
به قلم حسین عبدالعزیزی
انتهای پیام