از وقتی ویروس کرونا آمده، به شدت مراقب هستیم تا به ما سرایت نکند؛ روزی ۵۰ بار دستهایمان را می‌شوئیم؛ در و دیوار و دستگیره درب و محیط کار و زندگی خود را ضد عفونی می‌کنیم؛ نزدیک کسی که مشکوک است نمی‌رویم؛ از حضور در اماکنی که احتمال آلودگی وجود دارد، می‌پرهیزیم و... این کار‌ها بسیار عالی و لازم است.
فقط یک نکته؛ «تقوا» دقیقا یعنی همین؛ یعنی همینطور دقیق، مراقب پاکی قلبمان باشیم؛ از گناه و کار‌های مشکوک به معصیت دوری کنیم؛ در معاشرت با افراد مشکوک به آلودگی، مراقب باشیم؛
از حضور در محافل آلوده به گناه بپرهیزیم؛ و اگر آلوده شدیم، با استغفار و توبه، روح خود را شستشو دهیم. یادمان باشد؛ اگر به ویروس کرونا مبتلاء شویم، نهایتا از زندگی دنیا محروم می‌شویم، اما؛ اگر با گناه، قلب و جان ما آلوده شود و دنبال بهبود نرویم، از زندگی ابدی محروم خواهیم شد.
وقتی پزشکان دستورالعمل‌هایی جهت آلوده نشدن به ما می‌دهند، گوش می‌کنیم و سریع به اشتراک می‌گذاریم؛ ولی حرف خدا و پیامبر و امامان که برای آلوده نشدن روح ماست را جدی نمی‌گیریم! ای کاش به اندازه‌ای که از کرونا ترسیدیم؛ از خدا می‌ترسیدیم؛ ای کاش حداقل به اندازۀ دنیای خود، نگران آخرت خود هم بودیم.
انتهای پیام