«آمین»؛ متنی عرفانی با رویکرد تعلیمی و حکمی

به گزارش ایکنا به نقل از انتشارات کتاب نیستان، یکی از ویژگی‌های انسان، نیاز به لذت است؛ هم جسم او لذت طلب است و هم روحش. با این تفاوت که لذت جسمی همگانی است و زود درک می‌شود، اما لذت روحی ـ معنوی چنین نیست و همه کس از آن بهره‌مند نخواهد بود، بلکه شرایط و مقدمه‌هایی دارد که اگر رعایت شود و مدتی استمرار یابد اندک‌اندک به دست می‌آید و اگر حاصل شد، به یقین، با هیچ لذت مادی نمی‌توان آن را مقایسه کرد.

محمد‌مهدی رسولی، علاوه بر تحریر مناجات‌نامه «آمین» تصویرگری کتابش را نیز بر عهده گرفته است و نقش و متن را چنان زیبا کنار هم چیده که مخاطب، غرق در حال و هوای عرفانی می‌شود. مناجات‌های او به سبب شور، عمق و حال که در آن‌ها وجود دارد، دل‌های کوچک و بزرگ را صید کرده است.

مناجات‌نامه، ستایش و ثنا‌های خواجه عبدالله انصاری به شکل جملات کوچک یا شعر است. بیشتر مناجات‌ها در وصف عظمت پروردگار و درخواست حمایت و عشق از درگاه الهی هستند. با این همه می‌توان گفت که «آمین»، صرف نظر از جنبه ادبی آن، از جنبه فنی آن نیز به‌عنوان ابزاری برای بیان معانی عرفانی حائز اهمیت است. آمین، هر چند متونی عرفانی است، از جهت تعلیمی و حکمی نیز برای کودکان و نوجوانان قابل توجه است. مناجات‌نامه‌ها بخش مهمی در حوزه دین، عرفان و ادبیات ملت‌ها هستند و با وجود تفاوت‌های زبانی و محتوایی همچنان دارای ارزش و اعتبارند، تا حدی که می‌توان از آن به عنوان سرمایه بزرگ فرهنگی ـ دینی یاد کرد. این اهمیت مبتنی بر دلایلی است که یکی از آن‌ها این است که مناجات‌نامه‌ها موجب آشکار شدن تفکرات، احساسات و سخنان مخفی آدمی در رابطه با خدا می‌شود.

انسان‌ها در آن به طور غیر‌مستقیم دعوت به خدابینی و تحکیم رابطه با او، ژرف‌نگری درباره زندگی خود و جهان، اعتراف به گناهان و گریز از پلیدی‌ها، آخرت‌گرایی، ایده‌آل‌طلبی، مثبت‌اندیشی، شایستگی‌های رفتاری، حق‌مداری، طلب بخشش و رحمت، امید و رستگاری می‌شوند و همین‌طور از جنبه ادبی و عرفانی دارای نکات آموزنده هستند.

در بخشی از آن می‌خوانیم: «ای پناه پناه‌جویان/ می‌ستیزم، می‌هراسم، می‌گریزم/ می‌ترسم/ از زبانی که زیبا نمی‌گوید/ غیبت می‌کند، تهمت می‌زند/ و در آتش خشم تو می‌سوزد‌. ای مهربان‌تر از هر مهربان‌، ای دور‌کننده از آتش/ زبان مرا/از گناه‌های این چنین تلخ و سیاه دور کن»

در بخشی دیگری از کتاب نیز آمده است: «ای دانا‌تر از هر دانا / به من نعمت اندیشیدن عطا فرما / تا قبل از انجام هر کار / به عاقبت آن / و قبل از هر آغاز عبرت گیرم / از پایان آن /‌ ای آغاز /‌ ای پایان.»