به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهج‌البلاغه‌پژوه، در پنجمین بخش درس‌گفتارهای علوی می‌گوید: یکی از عادت‌های بد در بسیاری از آدم‌ها بزرگ کردن مشکلات است. نه اینکه در زندگی افراد مشکلی نباشد، مشکل هست، اما بزرگ‌تر کردن مشکلات از آنچه واقعاً هست، یکی از عادات بد محسوب می‌شود. برخی وقتی که کمترین مشکلی در زندگی‌شان پدیدار می‌شود، بزرگ‌ترین ناله‌ها و فریادها را بروز می‌دهند. می‌گویند دیواری از دیوار ما کوتاه‌تر نیست و هرچه سنگ است، برای پای لنگ است.
قرآن از این اخلاق گلایه کرده و بارها گفته که انسان‌های عجول و کوتاه‌اندیش وقتی با کمترین بلا و مشکلی روبه‌رو می‌شوند، آه و ناله‌شان بالا می‌رود و مأیوس می‌شوند که کار زشتی است و ضررش نیز در وهله اول به خود انسان می‌رسد و موجب می‌شود که روحیه او کسل و زندگی‌اش تلخ شود و روحیه و زندگی دیگران را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد. بنابراین اگر کسی مشکلات کوچک را بزرگ ببیند، خودبه‌خود این مشکلات برایش بزرگ می‌شود.
چقدر زیباست این سخن حضرت امیر(ع) که فرمود که هر کسی مشکلات کوچک را بزرگ بشمارد، به مشکلات بزرگ‌تر دچار می‌شود؛ یعنی مشکلات بزرگ‌تر خودبه‌خود برای او می‌آید.