سهیل معینی، دبیرکل شبکه تشکل‌های نابینایان کشور، در گفت‌وگو با ایکنا، با بیان اینکه خدمات خاصی برای نابینایان در دوران کرونا در نظر گرفته نشده است، گفت: پیش از عید نوروز درخواست‌هایی برای تأمین اقلام معیشتی به جای اقلام بهداشتی برای این نابینایان به سازمان بهزیستی کشور ارسال شد، که با پاسخ مثبت آن‌ها همراه شد، اما دریافت این اقلام تا حدی به تأخیر افتاد.
معینی افزود: افراد نابینا می‌توانند جزء گروه‌های در معرض آلودگی مضاعف باشند، چراکه این افراد عصای سفیدی داشته و این عصا به صورت مرتب با محیط در تماس است، لذا امکان آلوده شدن و احتمال اینکه آلودگی به منازل این افراد وارد شود، وجود دارد. از سوی دیگر افراد نابینا در فقدان حس بینایی خود، محیط را لمس می‌کنند و برای اینکه از جهت‌یابی به درستی استفاده کنند از حس لامسه بهره می‌گیرند، این موجب می‌شود خطر انتقال و در نتیجه ابتلا به ویروس در آن‌ها افزایش پیدا کند.
وی ادامه داد: به دلیل خطراتی که در دوران کرونا برای نابینایان وجود دارد از سازمان بهزیستی درخواست کردیم، بسته حمایتی برای نابینایان به ویژه افرادی که دارای خانواده‌های کم‌بضاعت هستند، طراحی کنند. این افراد ممکن است وجوهی را که در قالب مستمری دریافت می‌کنند به اقلام بهداشتی اختصاص دهند، بنابراین به لحاظ معیشتی ممکن است در خطر قرار گیرند. براساس رایزنی‌های صورت گرفته سازمان بهزیستی کشور حدود ۴۱ هزار نفر نابینا را در سراسر کشور شناسایی کرده و آن‌ها را در اولویت سوم کمک‌های معیشتی خود قرار داده است.
وی افزود: با توجه به اینکه تنها ۱۰ درصد بودجه خدمات اضطراری کرونای بهزیستی محقق شده بود، این سازمان مجبور شد تا مراکز نگهداری از سالمندان، معلولان و مراکز نگهداری از افراد معتاد را در اولویت اقلام خود قرار دهد به همین دلیل نابینایان در اولویت سوم بهزیستی قرار گرفتند؛ اگرچه کمک‌هایی از سوی سازمان‌های مردم نهاد و گروه‌های خیریه به افراد نابینا اختصاص پیدا کرد.
معینی در ادامه با اشاره به خدمات آموزشی پیشگیرانه به این نابینایان، اظهار کرد: بسیاری از نابینایان از آموزش‌های معمولی که به افراد عادی ارائه می‌شود، محروم هستند. به همین دلیل آموزش‌های پیشگیری از کرونا برای نابینایان را در روزنامه ایران سپید که ویژه نابینایان است پیگیری کرده‌ایم. از اوایل اسفندماه آموزش‌هایی را از طریق روزنامه ارائه دادیم، با متخصصان مختلف مصاحبه‌های گوناگونی انجام شد تا به صورت مستمر بتوان اطلاعات و آگاهی لازم را به نابینایان ارائه داد. از 17 فروردین به بعد به دلیل توقف روزنامه بریل که از طریق پست توزیع می‌شد و ممکن بود در این دوران آلودگی را به خانه‌های نابینایان ببرد، یک سری آموزش‌ها را در قالب پادکست طراحی کرده و آن را ضمیمه آنلاین روزنامه ایران سپید کردیم.»
عضو انجمن نابینایان کشور در ادامه با انتقاد از محرومیت دانش‌آموزان نابینا از خدمات آموزشی دوران کرونا، گفت: مجموعه شاد(اپلیکیشن شبکه آموزش دانش‌آموزی) که محور آموزشی دانش‌آموزان در دوران کرونا قرار گرفته است؛ از اساس برای دانش‌آموزان نابینا قابلیت دسترسی ندارد و در واقع دسترس‌پذیری را برای این گروه از دانش‌آموزان استثنایی کشور در نظر نگرفته‌اند، در نتیجه بسیاری از افراد نابینا عملاً از آموزش‌های شاد محروم هستند، به همین دلیل انجمن‌های نابینایان در این مدت سعی کرده‌اند از طریق گروه‌های واتساپی و تلگرامی این خلأ را پر کنند.
وی افزود: در تلویزیون آموزشی و در طراحی مجموعه‌های آن شرایط نابینایان و ناشنوایان لحاظ نشده است؛ حتی دست اندرکاران این شبکه‌ها نیز خود اعتراف کرده‌اند که با مسائل آن‌ها آشنایی چندانی ندارند، این نشان می‌دهد که بین سازمان آموزش و پرورش استثنایی و شبکه‌های آموزشی همکاری بین بخشی وجود نداشته و این امکان فراهم نشده است؛ دانش‌آموزان استثنایی نیاز‌های ویژه‌ای به لحاظ دسترسی دارند، حدود ۱۴۰ هزار دانش‌آموز استثنایی در کشور داریم که اکثریت این افراد بالای ۷۲ هزار نفر در مدارس استثنایی شاغل به تحصیل هستند و مابقی در نظام آموزشی عادی تحصیل می‌کنند.
معینی در ادامه با بیان اینکه تمهیداتی برای نابینایان در برابر کرونا وجود ندارد، تصریح کرد: تعداد زیادی از افراد نابینا سرپرست خانوار هستند یا اینکه هم خود و همسرشان نابینا است؛ لذا جدا از اقلام بهداشتی باید یک شبکه خدماتی برای آن‌ها طراحی می‌شد تا این امکان برای آن‌ها وجود داشته باشد که با مراکز خاصی تماس گیرند و نیاز‌های روزانه خود را از طریق خدمات درب منزل دریافت کنند، اما چنین سیستمی طراحی نشد، اگرچه این خلأ فقط محدود به نابینایان نبود بلکه دیگر گروه‌های معلولان را نیز در بر می‌گرفت.
وی یادآور شد: در ایام فاصله‌گذاری اجتماعی نیاز به حضور پزشک در خانه برخی از این نابینایان وجود داشت، چراکه به افراد توصیه شده بود به دلیل خطر آلودگی به کرونا به بیمارستان‌ها مراجعه نکنند، بنابراین خدمات در منزل برای آن‌ها بسیار گران تمام می‌شد، متأسفانه از جانب وزارت بهداشت یا سازمان بهزیستی امکانات برای چنین مراقبت‌هایی فراهم نشد تا این افرادی که دچار آسیب‌های ویژه هستند در منزل خدمات خود را دریافت کنند.