استاد علی صفایی حائری درباره فرازی از زیارت عاشورا می‌گوید: «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیائِكُمْ وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِكُمْ أَنْ یجْعَلَنِی مَعَكُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ». از خدا می‌خواهم که من را در دنیا و آخرت با شما قرار بدهد. با چه مقدماتی؟ این خصوصیات مهم است «الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ» پس یکی از اساس همراهی ما با اباعبدالله (ع) اکرام به معرفت حسین(ع) است؛ یعنی کسانی که این کرامت را بهشان عنایت نکردند این آگاهی را پیدا نکردند، نمی‌توانند با حسین(ع) بمانند و جدا می‌شوند. دوم اینکه امام حسین(ع) را شناختی، موانع را نداشته باشی، برائت از دشمنانشان را پیدا کرده باشی. نکته سوم این است که دوستان آن‌ها را هم بتوانی دوست داشته باشی.