به گزارش ایکنا؛ بیستم مهرماه، روز بزرگداشت حضرت لسان‌الغیب حافظ شیرازی است. شاعری که پیش از آنکه به شاعری شهرت یابد، حافظ قرآن بود و به همین سبب بسیاری از غزلیات وی برگرفته از مضامین قرآنی است.
این موضوع در همین غزل مورد تأیید و تأکید ایشان قرار گرفته در مصرعی که فرموده: «هرچه کردم همه از دولت قرآن کردم». بدون تردید رمز و راز ماندگاری حافظ در بین پارسی‌زبانان جهان را باید در همین انس دائمی وی با قرآن جست‌وجو کرد.
در کمتر خانه‌ای است که در کنار مصحف شریف، دیوانی از حافظ موجود نباشد. تفأل به دیوان وی از جمله سنت‌های مردم ما در مناسبت‌های مختلف ازجمله شب یلداست. به لطف خداوند از چهل و پنج سال پیش تاکنون در کنار انس با قرآن با دیوان خواجه مأنوس بوده‌ام.
به یاد دارم چند سال قبل وقتی برای نخستین بار عازم کربلای معلی بودم و به دلیل ناامنی در منطقه قدری تردید داشتم، تفألی به دیوان ایشان زدم و این غزل با مطلع: «تا ز میخانه دمی نام و نشان خواهد بود / سرما خاک ره پیر مغان خواهد بود» تا ... رسیدم به این بیت بسیار عجیب: «بر سر تربت ما چون گذری همت خواه / که زیارتگه رندان جهان خواهد بود».
انتهای پیام