قصیده بلند دعبل که به «قصیده تائیه» یا «مدارس آیات» معروف است، از پرمحتواترین قصایدی است که به بیان حق و فضایل دودمان پاک و یادآوری شهدای آل محمد(ع) پرداخته است. آمده است که وقتی دعبل خزاعی در حضور امام رضا(ع) قصیده خویش را می‌خواند تا به این بیت درباره مزار امام کاظم(ع) رسید: «و قبر ببغداد لنفس زکی/ ضمن‌ها الرحمن فی الغرفات» در آن حال امام فرمودند: «در اینجا دو بیت به قصیده‌ات بیفزایم تا کامل شود؟» دعبل عرض کرد: «یابن رسول الله، بفرمایید» و حضرت این دو بیت را اضافه کردند: «و قبر بطوس یا لها من مصیبه/ توقد فی الاحشاء بالحرقات؛ الی الحشر حتی یبعث الله قائما/ یفرج عنا الهم و الکربات». (و قبری که در طوس است. وای از آن مصیبت که تا قیامت آتش حسرت و نالههای جانسوز در وجود من میافزاید. تا آن روزی که خداوند قائمی را ظاهر کند که فرجی بر غمها و مصیبتهای ماست.) این بیت شعر را به مناسبت سالروز شهادت امام رئوف (ع) با نوای سید کریم موسوی، مبتهل و قاری کشور می شنوید.