خداوند این قدرت و توانایی را به بشر داده است که خودش می‌تواند قاضی خودش باشد. در اجتماع همیشه یک نفر «مدّعی» و یک نفر دیگر «مدعی علیه» می‌شود و هر دو نفر به پیش قاضی می‌روند تا به عدالت حکم کند. هیچ فکر کرده‌اید که چطور است که انسان می‌تواند خودش «مدعی» خودش باشد و قهرا خودش هم «مدعی علیه» خودش باشد و هم خودش «قاضی» خودش باشد یعنی علیه خودش حکم صادر کند. چقدر انصاف‌ها در دنیا شما سراغ دارید که می‌بینید یک نفری در مورد خودش انصاف می‌دهد؟ دیگری را بر خودش ترجیح می‌دهد اقرار می‌کند حق با دیگری است فضیلیت با دیگری است. [شهید مرتضی مطهری، کتاب آزادی معنوی، صفحه 32، 33]