تسری روح عبادت به همه فعالیت‌های آدمی باعث می‌شود که دگرگرایی و احساس مسئولیت درونی انسان نیز گسترش پیدا کند و انسان با چهارچوب هستی و ازلیت و ابدیتی که وجود او را دربر گرفته هماهنگ شود. از اینجاست که شریعت عبادات را در همۀ زمينه‌های زندگی آدمی پراکنده ساخت و او را تشویق کرد که در هر اقدام شایسته‌ای، رفتاری عبادی داشته باشد.[علامه محمدباقر صدر، کتاب انسان و عبادت، صفحه ۶٣]