اماکن مذهبی، هر یک متناسب با خاستگاه معرفتی خود، ترویج‌دهنده گفتمان متفاوتی از باورهای دینی هستند. در دوره قاجار به دلیل کشاکش عناصر تجدد‌خواه و سنت‌خواه و استفاده ابزاری از باورهای مذهبی، اماکن مذهبی نقش مؤثری در هدایت خیزش‌های فکری و سیاسی در جامعه ایفا کردند؛ در این دوره، اماکن مذهبی به ویژه مسجدها محل برگزاری مناظره علما با بدعت‌گذاران دینی، خرافه‌زدایی از مناسک دینی، آشنا ساختن کارشناسان دینی با مطالبات و مسئولیت‌های اجتماعی، پاسخگویی به شبهه‌ها، مبارزه با استبداد، حفاظت از مصلحان اجتماعی و دینی و حتی محلی امن برای صیانت از مظاهر هنری تمدن اسلامی ـ ایرانی بوده‌اند.
کتاب حاضر دارای 316 صفحه و چهار فصل است که پس از بیان گزارشی توصیفی از اماکن مذهبی تهران، به تحلیل و بررسی تاریخی و کارکرد این اماکن در دو عرصه دینی و سیاسی پرداخته است.
انتهای پیام