فلق در سینه‌اش آتشفشانِ صبحگاهی داشت
که خون‌آلوده، پیغام از کبوترهای چاهی داشت
طراوت در هوا از ریشه زنجیر می‌رویید
زمین در خود سپیداری در اعماق سیاهی داشت
مگر خورشید را هم می‌توان خاموش کرد آخر
کسی از تیره‌ی شب در سرش افکار واهی داشت
عبایی روی خاک افتاده بود از خاک خاکی‌تر
که در آن نخ‌نما آغوش، اسرار الهی داشت
کدامین گل به جرم عطر افشاندن گرفتار است؟
مگر او نیت دیگر به غیر از خیرخواهی داشت
هماره آه او خرج دعا بر مردمان می‌شد
اگر در سینه‌اش یارای آهی گاه‌گاهی داشت
به تسبیحش قسم زنجیره عالم به دستش بود
چنین مردی کجا در سر خیال پادشاهی داشت؟
چه بنویسم از آن گودال از آن قعر‌السجون از زخم
از آن زندان که حکم روضه‌های قتلگاهی داشت
تمام کشور من کاظمین کوچک مردی است
که در هر گوشه‌ای از خاک ایران بارگاهی داشت
تمام سرزمینم غرق در موسی بن جعفر شد
تو حول حالنایی حال و روزم با تو بهتر شد
تو مثل جان درون خاک من هر گوشه پنهانی
تو شیرازی خراسانی قمی آری تو ایرانی
کنون دریای طوفانی است ایران ناخدایی کن
نمکگیر تبار توست این کشور دعایی کن
دلم روشن نگاهم گرم حالم احسن‌الاحوال
به لطف روضه‌های تو چه سالی می‌شود امسال
که ایران در تو می‌بیند بهار سرزمینش را
کنار سفره باب الحوائج هفت‌سینش را
حمیدرضا برقعی