اگر فردى درباره شخصی يا مؤسسهاى حرفى زد ما چه وظيفهاى داريم. آيا وظيفه داريم سكوت كنيم؟ نه. آيا وظيفه داريم حتى بگوييم «ما كه نمىدانيم، خدا عالم است»، «من چه مىدانم، شايد باشد شايد نباشد»؟ نه. آيا وظيفه داريم در مجالس نقل كنيم، بگوييم «چنين چيزى مىگويند»؟ به طريق اولى نه. پس وظيفه ما چيست؟ مادام كه بيّنه شرعى اقامه نشده و شرعاً بر ما ثابت نشده است، بايد بگوييم دروغ است. مادام كه بيّنه شرعى نيست، نه حق داريم بازگو كنيم، نه حق داريم بگوييم «نمى دانيم، چه مىدانيم، شايد هست، شايد نيست» و نه حق داريم سكوت كنيم، بلكه وظيفه داريم بگوييم دروغ است.
هر وقت شرعاً ثابت شد، آنوقت وظيفه ما مبارزه كردن است. البته در هر موردى وظيفهاى داريم. در بعضى از مسائل، بايد مبارزه كنيم، در بعضى از مسائل حاكم شرعى بايد وظيفه اش را انجام بدهد، مثل مورد زنا.
قرآن مىگويد: اى مسلمين - نسبت به تهمتی که به یکی از همسران پیامبر (ص) زده شد(قضیه افک) - با اين زبان به زبان كردن، دهان به دهان كردن، گناه بزرگى مرتكب شديد، اگر نبود براى شما مسلمان‌ها فضل و رحمت الهى در دنيا و در آخرت، هر آينه مى‌رسيد به شما عذاب عظيم، هم در دنيا و هم در آخرت، به خاطر چيزهايى كه در آن وارد شديد، يعنى درباره آن چيزها بدون دليل حرف زديد. فقط لطف خدا جلو عذاب دنيا و آخرت را گرفت. پس متوجه باشيد، ديگر چنين كارى نكنيد.(نور : 13-11)
منبع: مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى؛ جلد 26؛ صفحه 413- با ویرایش جزئی