این اثر شامل یک مثنوی بلند است که گاهی در میانه این مثنوی، غزلیاتی هم دیده می‌شود. به همین علت می‌توان قالب این اشعار را مثنوی غزل که یکی از قالب‌های رایج شده در میان شاعران پس از انقلاب اسلامی است، دانست. در واقع وزن این مثنوی، وزنی است که آثار مشهور و مهمی همچون «هفت پیکر نظامی» در قالب آن سروده شده است.
قربان ولیئی این شعر‌ها را در دو مرحله سروده است، ابتدا در سال ۱۳۸۹، ۴۰ بیت آن را سرود و پس از یک وقفه در محرم سال ۹۰ مابقی آن را سروده است.
این اثر همانند آنچه در برخی آثار و سروده‌ها می‌بینیم، مقتل‌گویی نیست و نگاه عارفانه شاعر به واقعه کربلا و عاشورا در ابتدا نسبت خود با هستی بیان شده و سپس از آن منظر به بیان رویداد عاشورا پرداخته است.
بخشی از مثنوی به این شرح است؛ خاک نه کربلا خرابات است/ جلوه‌گاه تجلی ذات است/ قبله‌گاه مدام مستان است/ کعبه سرخ میپرستان است/ شریان شریعت آنجا بود/ به حقیقت، طریقت آنجا بود/ خانقاه وجود آنجا بود/ به بارگاه شهود آنجا بود/ راستین بود دست افشانی/ در سماع مهیب ربانی.
انتهای پیام