وی اظهار کرد: در میان امامان شیعه، وی جوان‌ترین امام در هنگام شهادت بوده است. او در کنار جدش امام موسی بن جعفر(ع) در مقبره قریش در اطراف بغداد به خاک سپرده شد که بعدها کاظمین نامیده شد.
حیدری گفت: امام جواد اولین امامی است که در سن کم به امامت رسیده است. پیش از ایشان، ظهور امام هشت ساله، سابقه نداشته است و همین سبب شد تا شماری از اصحاب امام رضا(ع)، در امامت او تردید کنند؛ واقفیه که در زمان امام رضا(ع) دردسر ساز بودند و اواخر دوره امام، کم رمق شده بودند دوباره به فتنه انگیزی پرداختند، اما در نهایت به امداد الهی با بروز کرامات علمی و نشانه‌های علم غیب امام، بیشتر شیعیان توفیق پذیرش امامت محمد بن علی(ع) را یافتند و این حقیقت در ذهن همه شیعیان نهادینه شد که امام، امام است، حتی اگر کم سن باشد و علوم او الهی و خدایی است نه اکتسابی و آنچه برای هدایت امت لازم است را به او عطا می‌فرماید.
وی ادامه داد: مأمون وقتی پایتخت را از مرو به بغداد منتقل کرد، امام جواد(ع) را از مدینه به بغداد فراخواند و مدتی تحت نظر داشت و پس از بازگشت امام به مدینه هم از طریق دختر خود، ام فضل که او را به همسری امام در آورده بود، گزارش‌های رفت و آمدهای امام را داشت، لذا ارتباط امام با شیعیان، بیشتر از طریق وکیلانش و به شکل نامه‌نگاری انجام می‌گرفت که علی بن مهزیار اهوازی از جمله آنهاست.
حیدری افزود: شاید به همین دلیل باشد که روایات اندکی از امام به ما رسیده است. بر اساس تحقیقات محققان ظاهرا تنها حدود ۲۵۰ حدیث از خود امام مستقیما نقل شده است با صرف نظر از احادیثی که امام واسطه در نقل آنها است. البته شمار راویان و اصحاب ایشان کم نیستند. از صد و چند نفر تا دویست و چند نفر گفته شده است. بزنطی و برقعی و صفوان بن یحیی و عبدالعظیم حسنی و حسین بن سعید اهوازی از جمله آنان هستند.
این پژوهشگر حوزوی گفت: پس از مرگ مأمون و به خلافت رسیدن معتصم، سعایت و توطئه درباری‌ها باعث شد امام از مدینه به بغداد منتقل شود و پاسخگویی علمی و قاطع امام در مجلسی که برای حل یک مشکل فقهی تشکیل شده بود باعث شد قاضی بغداد کینه توزی و حسد کند و خلیفه را بر قتل امام تحریک و تشویق کند.
این استاد حوزه با اشاره به سخنی از امام جواد(ع)، گفت: ایشان فرموده‌اند «الْمُؤمِنُ یَحْتاجُ إلی ثَلاثِ خِصال: تَوْفیق مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ واعِظ مِنْ نَفْسِهِ، وَ قَبُول مِمَّنْ یَنْصَحُهُ؛ مؤمن در هر حال نیازمند به سه خصلت است: توفیق از طرف خداوند متعال، واعظی از درون خود، و پذیرش خیرخواهی كسی كه او را نصیحت نماید.» متن این حدیث را ابن شعبه حرانی در تحف العقول آورده و علامه مجلسی هم در بحارالانوار نقل کرده است.
انتهای پیام